خدایا خسته ام از این زندگی .30 ساله زندگیمون تکون نخورده هیچی نداریم.هیچوقت یه مسافرت نرفتیم. اسباب اثاثیه خونه مال 30 سال پیشه.حتی مبل و تخت و تلویزیون نداریم. زندگیمون طلسمه.پیشرفت نمیکنیم.از صبح تا شب کارم گریه اس. نگید برو سرکار.من دوتا کار خونگی دارم.مشتری خیلی کم میاد. پدر و مادرم 15 ساله طلاق عاطفی گرفتن قبلشم از بچگیم همش دعوا میکردن. چند سال پیش تبلت خریدم گوشی نخریدم گفتم تبلت بیشتر لازمم میشه چون تو کروناهم بود و کلاسای دانشگاه مجازی بود. این تبلتو هیچ جا نمیتونم ببرم وقتی میرم بیرون بدون گوشی و هیچی میرم. چند روز پیش خانوادم گفتن برو ازمون استخدامی بدم گفتم هیچی نخوندم برم چکار. اوناهم با دعوا مجبورم کردن برم. من با اسنپ رفتم تبلت باخودم نبردم گفتم چجوری ببرمش دنگ و فنگ داره بدمش به امانات خرابش میکنن شاید. گفتم بعد با تاکسی های دم اون محل برگزاری ازمون برمیگردم. بعد امتحان دم محل برگزاری ازمون خیلی شلوغ بود همه ماشین شخصی هیچ تاکسی نبود هیشکی صدا نمیکرد که تاکسیه و کجا میره. یکم دور خودم چرخیدم و ناچارا پیاده راه افتادم خونه. از اونجا تا خونمون پیاده بیشتر از یک ساعت راهه. ظهر گرما هم خیلی دسشوییم گرفته بود مشکل مثانه دارم. هم تو جاده بااون همه ماشین میرفتم خیلی اعصابم خورد بود چرا من انقدر بدبختم چرا خونوادم اینجوری یه ماشین ندارن بیان دنبالم و بزور فرستادنم و این چه زندگی ما داریم و... وقتی رسیدم خونه هلاک بودم. درو که باز کردم بابام با خوشحالی گفت خسته نباشی چکار کردی مامانمم همینطور. من با بداخلاقی گفتم مثل سگ یه ساعت پیاده از اون سر دنیا پیاده اومدم از تو جاده ها هلاک شدم. به زور ادمو میفرستن همه بدبختیاشم سر من خراب میشه. و رفتم تو اتاقم درو بستم.
بابام از اون روز باهام سر سنگینه یه جورایی قهره باهام و تحویلم نمیگیره
روم نیس تو صورتش نگاه کنم میرم باهاش حرف میزنم سرسنگینه باهام رفتارش عوض شده. رابطمون خراب شد
چقدر من بدبختم
