سلام
من یه شهر دیگه دور از مادرم اینا ازدواج کردم. پدر و مادر همسرم هم از هم جدا شدن.
خواهرشوهرم ندارم. زیاد هم اهل رفت آمد نیستن.
میخاستم ببینم کسی هست تجربه ای مشابه داشته باشه که وقتی بچه دار شدید چطور کمک گرفتید؟
مادر شوهرم یکبار بهم گفت بچه بیارید من فقط باهاش بازی میکنم من حتی بچه های خودمم نشستم!! منظورش این بود نیاری من برات پوشک عوض کنم!!
کمک نگرفتم🤗😁
اوایل یه کم سخت بود اما بعدش رو غلطتک میفتی
نظرتونو به منم میگین
یه خواستگار دارم همه چیش عالیهههه
ولی باید جایی بریم که ۲۷_۲۸ ساعت با ماشین راهه تا شهر ما
و اون شهر خانواده خودشم نیستن دوتایی کاملا تنهام
اونایی که دورن بنظرتون چطوره شرایط تجربه هاتونو میگین
مامان من دوستای خوبی پیدا کرد گاهی مارو پیش اونا نگه میداشت به طبع اگه خودشم شرایطشوداشت بچه های دوسشو نگه میداشت
یا کوچیک تر که بودیمو باید تمام وقت مراقبمون میبودن و مهدم نمیتونستیم بریم خاله هام و مادربزرگم نوبتی میومدن میموندن خونمون
همون بهتر که دور باشه چنین مادرشوهری
اگر خونه داری که خودت نگه میداری
اگر شاغلی بعد مرخصی زایمان بازم مرخصی بگیر و تا زمانی که بتونی بذاریش مهد
منت هیشکی هم نکش از کسی هم توقع نداشته باش
مامانم ده روز اومد پیشم تازه بحث ما بحث شهر و استان نبود بحث یه کشور دیگه بود
چیزارو بهم یاد داد و کمکم کرد و بعدشم رفت چون بچه هام دوقلو بودن خیلی اذیت بودم
من ، خانواده م لاهیجانن، خودم و شوهرم فقط بخاطر کار ،تبریزیم . شش ساله اینجاییم.یک بچه یکساله هم داریم.
اولی سقط شد.
دومی هماتوم داشتم . از ماه دوم بارداری تا ۱۰ روز بعد از زایمان خونه بابام بودم . بعد اونم یکماه مادرم پیشم بود.
من کلا وابسته به خانواده نبودم ولی دوری از خانواده ام گهگگاهی تو زندگیم حس میشه. مثلا دوست داشتم هر هفته برم خونه مامانم از سرکار میام برم خونش نهار بخورم و ...
هیچ کدوم اینا رو نخواهی داشت. با شوهرت بحثت بشه نهایتا میتونی بری تو اون اتاق. خیلی مسائل هست . من تقریبا راضی ام چون فوق العاده از لحاظ ذهنی من و شوهرم مستقیلم.
اجازه دخالت احدی رو نمیدیم ولی امان ازون زمان که باهم بحثمون بشه یا دعوا کنیم غم عالم میشینه رو دلت!! البته همه ایناست که بزرگت میکنه وگرنه میشی یه زالو که به بقیه وابسته ای.
من دور بودم یه مدت ..البته بخاطر نجات از خونواده م ازدواج کردم.دور که شدم دلتنگ می شدم چون همسرم مثل شیطلن بود احساس رخوت و تنهایی می کردم.
بعدها که برگشتم توی شهر همیم الان دوس دارم ازشون دور بشم بس روح و روان آدمو می ریزن بهم.
پدر و مادرم رو می گم.اخلاقای عحیب و وحشتناک مادرم به شدت بی جنبه و دهنبین و برای چشم مردم فقط زندگی می کنه با اعتقادای درهم..پدرم به شدت عصبی و اخمو و بی حوصله..
به حدی که فقط بخاطر خدا احترامی و سلام علیکی هم دارم.یکبار نشده برم ۲دقیقه خونه شون نیش و درد بهم نزنن.چقد احترام بهشون می گذارم.اما می رم خونه شون یک کته هم دلم بکشه برام درست نمی کنند و گشنه میام خونه خودم درست می کنم.
کلا نبودشون بهتر از بودشون هست فقط برای خدا بی احترامی نمی کنم اما دوس دارم هیچوقت دیگه نبینمشون مثل مار و عقربن برای دل و وجودم.
مادرم دیگه حضرت زهراست و پدرم مولا علی.
عروس سادات هستم برای این می گم.البته از سادات آخرالزمانی.ولی همین انتسابم برام کافیه
