سلام
یه پسر جوان تقریبا ۳۰ ساله تو خانواده مون هست
که ایشون مدتیه بیماری پانیک اتک دارند و خب حالشون هم خیلی بد میشه
خانواده ش مخصوصا مادرش خیلی بهش محبت میکنند خیلی حمایتش میکنند اگرچه که قبل بیماری هم بهش محبت میکردند
ناشکر نیستم ولی میگم خوشبحالش که انقدر خانواده ش دوستش دارند برعکس من که حسرت محبت مخصوصا از طرف مادرم به دلم مونده🥲🥲🥲
میگم کاش من جای اون بودم مطمئنم با وجود چنین خانواده ای تحمل پانیک کار سختی نبود
کاش من جاش بودم
کیف دنیا رو میبره انگار نه انگار مریضه
ببخشید ها خیلی ببخشید
ولی اوسگلی
سلامتی هرکس از همه چیش مهمتره
هیچوقت مشکل نداشتی بدونی چقد سخته وقتی از درون داغون باشی
اونوقت دیگه بیرون هیچ اهمیتی نداره همه مال و اموال و محبت دنیا رو داشته باشی به یه لحظه سلامتی نمیارزه بچه جون
چ حرفای عجیبی میشنوم توی سایت
خواهر من پانیک داره
خانوادم الان خیلی هواشو دارن
ولی دلیل همین پانیک شرایط و تربیت خانواده بوده
این حرفا رو نزنید لطفا
اشتباه نکن. وجودت سلامت باشه عزیزم.
مراقب سلامتیت باش.
هر روز صبح با باباش میره پیاده روی باباش ۶۰ و خورده ای سالشه ولی رفیق پسرشه انگار هم سن همند پس که باباهه درکش میکنه همینطورم مامانش
تو از درونش خبر نداری
همین که خودشو سرگرم میکنه یه جورایی فرار از شرایط و میخواد به آرامش برسه
تویی که حالت خوبه و همه چیت اوکی ناشکری و به جای ورزش و کار و سرگرم کردن خودت چشمتو دوختی به مریضی و زندگیت و سلامتیت لذت نمیبری
چشمای من یه مدت مشکل پیدا کرده بود نمیدیدم خیلی تار میدیدم توده بود تو سرم
رفتم کنار یه بوته سبز که توش یه چی قرمز بود
گفتم خدایا من نعمتی داشتم به اسم بینایی و ازش لذت نمیبردم آخ که چقد دوست دارم این گل قرمزو دوباره با وضوح ببینم
وقتی عمل کردم چشام خوب شد.هربار از یه چی ناراحت میشدم میگفتم ببین تو چشم داری و میتونی ابرای آسمون درختا و گلا رو ببینی پس زر نزن بشین از زندگی لذت ببر
