قبل تر ها معتقد بودم درد باعث میشه آدم قوی تر بشه و نه تنها چیزی ازش کم نمیشه بلکه تجربه کسب میکنه و رشد میکنه
اما صادقانه بخوام بگم
الان که فکر میکنم میبینم درد آدم ها رو قوی تر نمیکنه
درد فقط شور و نشاط و شوق و ذوق آدم رو می‌کشه
و آدمی که یکبار کاخ آرزوهایی که برای خودش ساخته رو ویران شده ببینه دیگه ترسی از تکرار شکست ها نداره چون در حقیقت دیگه چیزی برای از دست دادن نیست
این آدم شاید در برابر شکست های بعدی زود سرپا بشه و این رو مزیت درد بدونه اما نمی‌دونه که چه چیزهایی رو از دست داده و چه تروماهایی رو تجربه کرده که به این مرحله رسیده
و همین آدم میگه با صدای بازی بچه های توی کوچه عصبی میشه؛با گوش دادن به یه آهنگ اشکش سرازیر میشه؛میگه که بی دلیل! دلم گرفته؛ انگیزه و هدف بلند مدتی نداره؛خودشو دوست نداره؛پلن های زیادی توی سرشه ولی بخاطر افسردگی هیچکدومو نمیتونه عملی کنه و ...
غافل از اینکه همون درد های سرکوب شده اش هستن که به شکل های مختلفی خودشونو بروز میدن...
درد باعث خو گرفتن به مشکلات و تاب آوری بیشتر یا حتی تغییر فرد میشه ولی لزوما آدم رو قوی نمیکنه
و این عکس نوشته که بنظرم عمیق ترین تفسیر رو در این باره داره:
پی نوشت۱: لطفا اگر هم قراره دردی رو به خودتون تحمیل کنید برای کسی یا چیزی باشه که ارزشش رو داشته باشه
پی نوشت۲:جملات و تفسیر کلی هستن و عقیده شخصی منه«راستی؛برداشت شخصی از زندگی خودم یا کس دیگه ای نشده و عمومیت داره»
