بخش اول: ماه پیشانی
می نوشت...می نوشت و می نوشت...معلم داد زد و گفت: نقطه،سر خط... . گچ سفید را چند بار پشت سر هم محکم به تخته کوبوند. یاسمن میدانست که اشتباه نوشته است ولی چیزی به ذهنش نمی رسید. تازه داستان ماه پیشانی را خوانده بود. با خودش می گفت: ماه پیشانی حتما دختر زیبایی بوده. من حتما روزی اون رو میبینم و از اون میخوام که بگه غول کجاست؟ از غول می خوام برام یک دوچرخه ی صورتی بخره که...معلم محکم گچ را به تخته زد. خانم سبحانی داد زد و گفت: حواستون کجاست؟ بنویسید.
تا خانم سبحانی داد زد، بدن یاسمن لرزید. تمام فکر های او از سرش پرید. همین گونه سپری شد. بزرگ شد،ماه ها و سالها گذشت و ماه پیشانی در پرده ی ذهن او کم رنگ و کمرنگ تر شد و به مرز فراموشی رسید. یادش رفته بود که قرار بود از غول یک دوچرخه ی صورتی بگیرد. آخر هم برایش دوچرخه ی زرد گرفتند. دنیا چه تغییری کرده است! چرا ماه پیشانی به جای یک ماه زیبا بر پیشانی اش یک کبودی ست؟ یک کبودی زشت. درد میکرد. پیشانی ماه پیشانی درد میکرد. انگار دردی بر سرش می کوبید.
پیشانی یاسمن هم درد میکرد. از حرف های نا گفته ای که در سرش بود. از افکار هایی که سرش را پر کرده بودند. از اتفاق هایی که در نهایت به سایه ای سیاه میرسید. سایه ای سیاه و تاریک پر از مه. باید رد میشد تا ببیند چیست. آینده اش چه میشود؟ می گذشت، بعضی اوقات چیزی نمی شد و تاریکی و مه از بین می رفت. اما بعضی اوقات در اون تاریکی و تنهایی می ماند. چشمش هیچ جا را نمی دید. در آن تاریکی انقدر اعصبانی می شد که ممکن بود کار اشتباهی از او سر بزند و مه غلیظ تر و تاریک تر شود،اینگونه او گمراه تر میشد. سرش درد گرفته بود. اما این برای جسم او نبود و با یک قرص و مسکن خوب نمی شد. یاسمن نمی دانست چه کار کند. ماه پیشانی هم همینطور!.
فرق یاسمن و ماه پیشانی در این بود که ماه پیشانی می گفت: مگه داریم؟ در این دنیا باید همه چیز با خوبی و خوشی تمام بشه، پس این چه نفرین شومیه که در دنیا فراگیر شده؟.
