سلام دوستان
من یه مساله ای سال هاست آزارم میده و بارها حرف های مثبت شنیدم اما هنوز هم مثل روز اول غصه می خورم و ناراحت میشم
من راهنمایی و دبیرستانم رو توی مدرسه تیزهوشان بودم، و سال ۹۷ کنکور دادم اما دانشگاه و رشته خوبی قبول نشدم. خیلی دلم می‌خواست یه سال دیگه پشت کنکور بمونم خانواده م موافقت نکردن و من رفتم دانشگاه و هرروزش برام مثل جهنم بود. همه همکلاسی هام رشته های خوب و دانشگاه های برتر قبول شده بودن و من هرروز خودم رو با اونها باید مقایسه می‌کردم. وقتی به معلم مورد علاقه ام گفتم اسم دانشگاهم رو جوری رفتار کرد که از خودم متنفر شدم. هیچ کدوم از حرف های مثبت بقیه روم تاثیری ندارن مثل اینکه ارشد دانشگاه خوبی قبول میشم یا دانشگاه مهم نیست و کار و مهارت مهمه و... آنقدر اعتماد بنفسم پایین اومده که نمیتونم دنبال کار برم چون فکر میکنم دانشگاه خوبی نبودم پس اندازه بقیه خوب نیستم. همه دوست هام الان یا سرکار میرن یا مهاجرت کردن فقط من موندم که حتی کارهای فارغ التحصیلی م رو انجام ندادم که مدرکم رو بگیرم.
گاهی فکر میکنم باید از اول کنکور بدم و یه رشته خوب قبول بشم شاید اینطوری بالاخره حالم خوب بشه و انقدر دست از مقایسه خودم با دیگران بردارم.
شرمنده که انقدر زیاد شد .
