من چند ساله ازدواج کردم و یه بچه دارم
شوهرم خودش و خانوادش بسیار اخلاقای مزخرفی دارند همه اینارو بعد ازدواج فهمیدم
هیچکدوم داخل عروسیمون کادو ندادن و انتظار دارن چون من و شوهرم هر دو کارمندیم هر ماه بهشون پول تو جیبی بدیم،اگر برادرای متاهل پول قرض بخوان به هر دلیلی ندیم باهامون قهر میکنن،شوهرم زمان مجردیش خیلییییی بهشون کمک کرده الان شده وظیفه
ما خونم چند ساعتی با پدر شوهرم فاصله داره مدام میان خونمون و وقتی ما سر کاریم مادر شوهرم به بهانه کمک کردن به همه وسایل خونه دست میزنن حتی لباس زیرای من
چند بار گفتم اتاق خواب نرید میگن بهم ریخته بود گناه داری میخوایم کمک کنیم
از غذاها ایراد میگیرن از نوع تربیت بچه از وسایل خونه و ...
از طرفی شوهرم بدتر اونا مدام با دوستاش بیرونه و انتظار داره من کل وقت خونه باشم به بچه و خونه برسم
الان گیر داده بچه دوم بیاریم
بخدا منم ادمم صبح تا ظهر سر کار میام خونه جا استراحت باید با بچه بازی کنم و خونه تمیز کنم مدامم مهمان میاد
از احاظ روحی دارم داغون میشم
دوست دارم به خودم برسم دلم شاد شه دو تا ارایشگاه میرم شوهرم غر میزنه هر روز هر روز ارایشگاهی بسته
میگم دماغمو عمل کنم قوس داره شکستگی داره داد و بیداد راه میندازه که دخترا خراب دماغ عمل میکنن
امشبم سر همین مسایل دعوامون شد گفت اگر بچه دوم نیاری میرم زن میگیرم منم گفتم برو بجهنم حداقل اینجور از دستت راحت میشم
در طول هفته بچم شاید دو شب زود بخوابه و من بتونم راحت استراحت کنم توی گوشی بچرخم، که همون شبام شوهرم میاد رابطه میخواد
جوری شدم حالم از رابطه ام بهم میخوره حالم از شوهرمم بهم میخوره حتی گاهی حالم از بچمم بهم میخوره
دو سال از زندگیمون یواشکی با روانشناس در ارتباط بودم ولی بهم گفتن یه نفره فایده نداره شوهرمم اصلا زیر بار این حرفا نمیره میگه مگه دیوانم برم پیش روانشناس
خسته شدم کم اوردم حس میکنم اسیر شدم کاش هیچوقت ازدواج نمیکردم
شوهرم کارش خوبه پولش خوبه هر چیم بخوام پول بهم میده ولی چه فایده دلم هیچوقت خوش نبوده
