اون لحظه از خودم بدم اومد..

یکی از پسرها فامیل ما هم فامیل منه هم فامیل شوهرم نزدیک ۳۳ سالشه مجرده 

آدم بشدت خوبیه فوق العاده مهربون

پاک ،خوش اخلاق ، نه اهل حسادته نه اهل دشمنی 

خیر همه رو میخواد ،خیلی باحال و پرانرژی 

هر مشکلی یا کمکی حتی اسباب کشی زنگش یا تعمیرات خونه می‌زدیم میومد کمک

خلاصه نزدیک یک سال هیچ خبری ازش نبود هیچ خبری (آخه قبلا همیشه احوال می‌پرسید ،سر میزد )

تا که یک بار خونه پدرش مهمون بودیم دیدمش

گفتم بی معرفت خبری ازت نیست 

سرت گرم شده ؟عاشق شدی ؟

گفت نه ؛

از فامیل و آشنا از دوست و رفیق زده شدم حوصله کسیو ندارم..

منم سوال شد گفتم چرا ؟

گفت این چیزها که میگم منت گذاشتن نداره اما تو دلم مونده ..گفت؛ هر وقت این دوستانم یا فامیل مشکلی داشتن اولین نفر من اونجا بودم ،تصادف کردن زودتر از مامور پیششان بودم..کاری داشتن زودتر از خودشان اونجا بودم..مراسم داشتن زودتر از همه برای کمک بودم..مریض بودن زودتر خانواده خودش اونجا بودم..تو بیمارستان بستری بودن زودتر از دکتر اومدم که مشکلی کمکی احتیاج دارن یا نه.. پول خواستن اولین شماره منو میگرفتن..کاری داشتن اولین شماره منو گرفتن..

همین خودت بیمارستان بستری بودی زودتر از شوهرت اونجا بودم.. شوهرت تصادف کرد زودتر تو بیمارستان بودم..

کاری داشتی فقط شماره منو حفظ بودی.. مشکلی داشتید فقط رو من حساب کردید..

اما یک ماه تمام بیمارستان بستری بودم

تصادف کردم 

پدرم خودش به زور راه می‌ره 

مادرم افتاده کمک خواستم 

یکی نبود بره دارو ها رو برام بگیره 

 یک نفر نیومد بگه حالت چطوره 

یک نفر از دوست و فامیل نیومد 

حتی الکی احوالی بپرسه 

گفت یکساله با هیچ کس ارتباط ندارم خدا رو شکر هیچکس دیگه مشکلی نداره منو فراموش کردن 

حقیقتا از خودم متنفر شدم از خودم بدم اومد ما میدونستیم تصادف کرده ولی نرفتیم سر بزنیم اینقدر امروز و فردا کردیم تا هی یادمون رفت ..

ما باید همون شب می‌رفتیم بیمارستان مثل خودش برای ما چقدر قدرنشناس بودیم.

چقدر همه فامیل قدر نشناسن