اختلال دیسفوریای پیش از قاعدگی (PMDD) حالتی بسیار شدیدتر از سندرم پیشاقاعدگی (PMS) است که به‌عنوان یک اختلال روان‌تنی مشابه با افسردگی تک‌قطبی در نظر گرفته می‌شود.
بین ۲ تا ۱۰ درصد از زنان بین دوران بلوغ تا یائسگی، دچار PMDD می‌شوند و از این بابت، تن و روان‌شان به‌طور جدی دچار آشفتگی و ناخوشی می‌شود. این اختلال، نوع شدیدی از سندرم پیشاقاعدگی است که هر ساله میلیون‌ها زن را دچار اختلالاتی در زمینه‌های عاطفی-هیجانی، ذهنی و جسمی می‌کند. این اختلال به‌طور تنگاتنگی با فراز و نشیب چرخه قاعدگی مرتبط است و معمولاً علائمش در فاز لوتئال چرخهٔ قاعدگی (یعنی روز ۱۷ تا ۲۸ام چرخه-م) ظاهر می‌شود و در این مدت، می‌تواند عملکرد اجتماعی، شغلی و جنسی فرد را به‌طور قابل ملاحظه‌ای تحت‌الشعاع قرار دهد. طبق پژوهش‌های انجام‌شده در کالج زنان و زایمان ایالات متحده، حدود ۸۰ درصد از زنان در سنین باروری (یعنی از زمان بلوغ تا یائسگی) در روزهای حول و حوش قاعدگی مجموعه‌ای از تغییرات بدنی را تجربه می‌کنند. ۲۰ تا ۴۰ درصد از آن‌ها علائم سندروم پیشاقاعدگی (PMS) و ۲ تا ۱۰ درصد نیز اختلال شدید (PMDD) را تجربه می‌کنند.[۱]زنان مبتلا به PMDD بیشتر در معرض خطر خودکشی هستند. میزان افکار خودکشی ۲.۸ برابر، سابقه برنامه‌ریزی خودکشی ۴.۱۵ برابر و اقدام به خودکشی ۳.۳ برابر افراد معمول است.
