اول برو پیش مشاور مطمئن بشو بعد آرزوی مرگ بکن عزیزم
ان شاالله که چیزی نیست
با دوتا علامت که نمیگن اوتیسمه
پسر من سه سالش بود بردم پیش روانپزشک استاد دانشگاه گفت اوتیسمه
حال تو رو داشتم
داغون داغون
نوار مغز و چرت و پرت
همش تشخیص غلط بود
الآنم ششمه داره میخونه واسه آزمون تیزهوشان شاگرد اول کلاسشونه
با مطلب تو اینترنت که نمیشه تشخیص داد
عزیز دلم تشخیص بچه ای که اوتیسم داره به همین راحتی نیست
بخدا داری اشتباه می کنی ، منم بارها یه همچین حسی برای بچه هام داشتم طوریکه دنیا جلوی چشم ها تاریک شده ولی بعدش فهمیدم اشتباه کردم
پسر جاری ام کوچیک بود یه کارهایی میکرد که من شک می کردم اوتیسم داشته باشه الان بزرگ شده و من فهمیدم کاملا شکم بی مورد بوده
بله ولی خیلی علائم دیگه هم داره
ببین اکه صداش میکنی، واکنش نشون میده
اکه باهات ارتباط چشمی برقرار میکنه
اگه مثلا میگی برو اون دستمال و بیار، میره میاره
اگه بچه ایه که روی موضوعات مختلف تمرکز داره، مثلا میتونی بهش چیزی اموزش بدی
بچت اوتیسم نداره. فقط تاخیر دازه تو حرف زدن، همین
آرزوی مرگ مساوی هستش با کفر گفتن و ناامیدی از رحمت خدا و گناهش زیاده
پسر خاله ی من تا قبل پیش دبستانی کلا کلماتشو اشتباه میگفت عین بچه هایی که تازه میخوان حرف زدن یاد بگیرن
ولی همینکه وارد اجتماع شد خود به خود درست شد
الان به مرحله ی تقلید کلامی رسیده ینی کلماتی ک میگیم رو تکرار میکنه همه رو .مثلا ما داریم باهم صحبت میکنیم میگیم اذیت اون از اونور میگه اذیت یا کلمات دیگه
ولی تلفظش اشتباهه
کلی کلمات سخت مثل جارو شارژر و تابلو ساعت و اینارو اشاره میکنه و نام میبره ولی تو گفتن مامان بابا اشتباه تلفظی داره .تو اوا سازی هاش میگه ماما یا میگم گاوه چی میگه میگه ما مما بعد که میگم بگو مامان میگه ننه 😔و جای همه ی حروف د میذاره مثلا میگم ببعی چی میگه میگه د د میگم کلاغ چی میگه میگه دار دار .
نمیدونم چجوری کلمات سخت تر رو میگه
راستی شعر هم میخونم قافیه هارو با تلفظ خودش میگه و کامل میکنه.
۵ سال و نیمشه. از یکسالگی متوجه شدن. اصصصصلا ارتباط چشمی برقرار نمیکرد، حرف و متوجه نمیشد. تو جمع نمیموند. یه حرکت و دایم تکرار میکرد، مثلا ساعتها میشست و چرخ ماشینش و میچرخوند. یا مثلا دائم پاهاشو عقب جلو میکرد(یه زمان طولانی). هیچی ام نمیشد بهش آموزش داذ. مثلا دست زدن، بچه ها زیر یکسال دست دسی و یادمیگیرن معمولا، این هیچی بلد نبود
برادرم و خانومش هم اول خب خییییلی براشون سخت بود بپذیرن. حتی برادرم از فکر و خیال و غصه ی زیاد مریض شد و چند ماه بیمارستان بستری بود. تا سه سالگیش طفره میرفتن و دکتر نمیبردن. هرچی ام ما میگفتیم درمان و زودتر شروع کنین، میگفتن چیزیش نیست. ولی از سه سالگی بردنش تحت نظر دکتر مغز و اعصاب، و دکتر روانشناس. الانم کلاسهای اموزشی مخصوص این بچه ها میبرنش، مهد میبرن و خلاصه خیلی پیگیر درمانشن. خداروشکر خیییییییلی ام بهتر شده.
