بنظرم این یه اختلال شخصیتیه که من دارم که هیچ وقت عاشق نشدم و نمیشم .دوران مجردی در دوره های مختلف چندتا دوست.پسر داشتم .پسرای بدی نبودن هیچ کدوم ولی من عاشق هیچ کدوم نمی‌شدم .وقتی هم با همسرم آشنا شدم خیلی دوسش داشتم الآنم دوسش دارم .واقعا مرد خوبیه ولی بازم حس و حال عشق و تجربه نکردم .من عشق به بچم تجربه کردم عشق به خدا و عشق به مادرم هم تجربه کردم .ینی میدونم بی قراری و شیفته ی کسی بودن چه شکلیه ولی هیچ وقت عاشق یه جنس مخالف نشدم .دلیلشم حس میکنم این باشه که همیشه ایراد های مردها جلو چشمم هست و هیچ وقت کامل نمیبینمشون .ولی مثلا خدا کاملا .مادرم کامله .دخترم از نظر من کامله ولی شوهرم ....
البته که هیچ مردی بدون نقص نیست ولی مغز من خیلی رو این قضیه زوم میکنه .خواستم بدونم اینجا کسی هست شبیه من باشه؟ یا اگه نیست و احساس عاشقی میکنید چه شکلیه ؟اصلا عاشق چیه مردا میشید ؟ حتی دیدم اینجا بعضیا میگن وابسته هم میشیم .وابسته به یه مرد
