عزیزم واقعا قابل تقدیر موفقیت شما
بنده هم معلم هستم و تمام شرایط شما رو دارم ولی موضوع این هست که ما خانم ها حداقل تو ایران هنوز به این مرحله نرسیدیم که اگر پیشرفت کردیم و به جایگاهی رسیدیم صرفا به خاطر خودمون هست و قرار نیست دیگران برای دستاورد های ما بهمون تبریک بگن و یا ما منتظر تبریک و تقدیر دیگران باشیم
و اینکه به نظر من قرار نیست کل موفقیت ها شغلی و اداری باشه شاید کسی در زندگی شخصی موفقیت های چشمگیری داشته باشه
و به نظر من مهم تر از کل امتیازات شغلی و تحصیلی حس خوب دادن به خودمون و دیگران مهمه
گلم اگه لحنتون تخریبی نبود خیلیا با خانه دار بودن بهشون بر نمی‌خورد و گارد نمیگرفتن
خانه داریم یه نوع شغله بی منته دلیلی نداره کوچک بشماریم و نیازی به چیز دیگه ای داشته باشه
همونقدر که من به مطالعه و پیشرفت و سفر علاقه دارم یکی دیگه به خانه داری و انواع غذا های مختلف و تربیت فرزند و در کنار خانواده بودن رو ترجیح میده نه من به اون برترم نه اونا به من
عزیزم به هرکاری علاقه داری همونو دنبال کن وتوی همون پیشرفت کن وسعی کن ازش لذت ببری
دانشمند پروفسور طراح خطاط نقاش چه میدونم فلان کارمند رییس کارخونه چه زن چه مردش آخرسرش همشون راهی قبرستون شدن اونی برد که از زندگیش لذت برد وانسان درستی بود وفرزند خوب تربیت کرد وزندگی تمیزی داشت
هیچ وقت واسه ادامه دادن دیر نیست من قبل ازدواج فوق دیپلم داشتم ...عاشق معلمی هستم دوازده ساله ازدواج کردم الان تازه از مهر شروع کردم کارشناسی علوم تربیتی خواندن ...هرچیزی دوست داری دنبالش برو حالا میخواد مادری و زندگی باشه کار یا شغل..هرکسی قابل احترام ...همدیگه رو قضاوت نکنیم ..نا امید هم نکنیم یاد بگیریم همدیگه رو دوست داشته باشیم...میشه هم مادر خوبی بود هم به خواسته های زندگیت هم برسی اما برای همه اش باید تلاش کنی شادو سلامت باشی
توی زندگی مهم اینه چقدر بتونی انسان باشی و انسانیتت رو پرورش بدی
وگرنه پزشک بیشعور ومعلم نادان تاجر ازخودراضی به چه درد میخوره
اتفاقا یه همکار دارم که در ۱۴ سالگی ازدواج کرد یعنی هنوز دیپلم هم نداشت زودم بچه دار شد الان هم ازدواج کرده هم بچه هاش بزرگ شدن هم خودش ادامه تحصیل داد و چند وقت پیش ارشد دولتی یکی از بهترین دانشگاهها قبول شد و الانم چند ساله که وکیل شده
