زندگیمو تباه کردن و به گند کشیدن.
بچه نیستم. ۳۴ سالمه اما انگار بی پدر و مادر بزرگ شدم و زندگی کردم.
جفتشون مشکل دارن.
پدرم که روانی و وحشی و عوضیه.
مادرم هم سرد و بی محبت و بی عرضه.
هیچ وقت از هیچ کدومشون محبت ندیدم
حالم از هردوشون به هم میخوره.
تو یه شهر کوچیک با این پدر و مادر، نه جوری بار اومدم بتونم کسی رو جذب کنم و نه تونستم مثل آدم زندگی کنم.
نزاشتن خودت زندگیتو بسازی؟
منننننننننننننن آرزوی مرگ اون زنیکه بی شرف وو دارم الان تاگیک زدم دارم آتیش میگیرم هی میگم یه حرکتی تو ذهنمه بزنم بعد میگم ول کن شاید پشیمون شم
از پدرم توقعی ندارم
چون اون ذاتا وحشی و افسار گسیختست
ولی مادرم خیلیییییییییی ادعای دین و دیانت داره همششششش سر جانماز و قرآنه
ولی بدجور قضاوتتم کرد و تهمت بیجا زد
بدجور پشت منو خالی کرد
شاید خودت خیلی حساسی یا پر توقع.مثلا من برای پسرم همه چی میخرم ولی باز گاهی بغض میکنه میگه مامان فلانی فلان چیزو خریده بود برای دوستم آورده بود.همش اهل قیاس و فک میکنن اوضاع دیگران بهتره
همه پدر مادرا یه کم و کاستی هایی دارن فکر نکنین اوضاع شما فقط اینطوریه و منتظر نباشین کسی بیاد و نجاتتون بده.مقصر دونستن اطرافیانم بیشتر ضربه میزنه بهتون. خودتون باید یه کاری برای حال خوبتون انجام بدین و پدر و مادرتونو به خاطر اشتباهاتشون ببخشین
از تراپیست کمک بگیرین بیشتر خودتونو دوست داشته باشین
ورزش کنین و هر چیزی که به بهبود روحیه تون کمک میکنه
منم مثل شما از دوتاشون متنفرم
