من تعریف از خود نباشه ولی همیشه تا حد توان کمک کردم .مخصوصا به آدم ها .مثلا بیرون برم ببینم کسی کمک می خواد یا مثلا چند روز پیش یه خانم چادرش لایه پا ش گیر کرده بود جلو ما می رفت همه هم مسخره می کردن کسی به این بنده خدا نمی گفت .فقط نگاه می کردن مخصوصا مرد های اشغال .من رفتم گفتم .خیلی هم تشکر کرد .
یا یه بچه تو موزه گم شد .همه نگاه بچه می کردن مثل بز .من رفتم تحویل اون حراست دادم حتی نشستم تا پیدا بشه .گفتم دختر بچه هست
یا تو خانواده شوهر .قبلا ها مادرشوهر و خودم می بردم دکتر .یا تو انتخاب رشته خواهر شوهر کمک می کردم
یا به شوهرم می گفتم برای بچه برادرت که دستش تنگ ه مای بیبی بخر
ولی دیدم نه اینطور نیستن نسبت به من .منم بی تفاوت شدم ولی ضرر به کسی نزدم یا باعت دلخوری بشم .ولی خانواده شوهر عملا من و بی محل می کنند یه کلمه حرف با من نمی زنند . بچه منو بازی نمیدن همین خواه شوهر و بچه هاش.لباس خوب بپوشه ذوق نمی کنند .عملا تنها م کردن .منم کم میرم وقتی میرم خودم هم بازی بچه م میشم .باز شوهرم طلبکاره که برو تو جمع شون بشین .می بینی من رفتم قبلا نشستم در گوشی می حرفن .
یا امروز حالم بد شد غش کردم .همه فقط نگاه می کردن .کسی نیومد کمک کنه .نگم از نگاه بد مرد های اشغال کن از فرصت مریضی استفاده می کردن نکته سر و گردن می کردن .تا اینکه یه آقا اومد کمک کرد
خواستم بگم چرا آدم های خوب سر راه من قرار نمی گیرند
چرا همه از من بذشون میاد
