می ترسم از آدم ها
آدم هایی که دست می گذارند روی تنهایی ات
مجوزِ ورود می گیرند
و تنهاترت می کنند
آدم هایی که سایه می اندازند روی سرت
و بی تفاوت، سایه سنگین می کنند
آدم هایی که ساده می گیری بودنشان را
و سخت می کنند گذرِ لحظه هایت را
آدم هایی که کوهِ معرفت می شوی برایشان
و آنها مدام می لرزانندت با آتشفشانِ بی معرفتی هاشان
آدم هایی که به هزار و یک خاطره، دلبسته شان می شوی
و انها بی تفاوت میگذرند و می روند
منم همینطور
حقیقتا خیلی قشنگ بود
از انواع رابطه بنفیت به دلم نشست، به شرطی که روابط جنسی نداشته باشند واحتمال مریضی هم کمتر بشه،تازه خطر سقط جنین ویا حاملگی هم پیش نمیاد.
راحت با حس آرامش بدون هیچ چشمداشتی با هم هستند تا وقتی که منقرض بشن.
برای آدم های بدبخت وبی پول وبی استعداد بهترین گزینه هست.
آخه از این همه روابط فقط صیغه دائم ومهریه و جهیزیه سنگین به عنوان پشتوانه مورد نظر همه قرار گرفته.
ازدواجی که مرتب دم از تعهد وتملک در اون زده میشه.
من ۴۷ سالمه، بعد از تحمل سی سال زندگی با حرف مردم از هر چی ازدواجه متنفر شدم.
شاید خبر مرگ عزیزانم هزار بار بیشتر از ازدواج هایی که شبیه باتلاق شده خوشحالم کنه.
کاش شما که تحصیلکرده های مملکت هستید چاره ای بکنید که نه سیخ بسوزه نه کباب.
طلاق وازدواج هر دوش باید آسان باشه وسالانه از زوج ها و شرایط زندگی شون سوال بشه. که اگر مشکلی دارند رفع بشه. نه اینکه دو نفر را به توی یک خونه بندازیم وتمام.
چند دلیل مهم وجود داره که شروع زندگی به پایان خوش نمیرسه و وسط،راه از قطار پیاده میشن
یکی عدم تفاهم فرهنگی
یکی عدم شناخت از هم
عدم شناخت خصوصیات اخلاقی و رفتاری
عدم شناخت از نیازها
عدم صحبت زوج ها با یکدیگه
عدم صحبت از ناراحتی ها و خوشی های روزانه
حرف نزدن واقعا مادر تمام اختلافات هستش
