آنقدر که بهش فک میکنم و وسواس فکری پیدا کردم با خانواده همسر آدمای خوبین ولی واقعا دلم نمیخاد بمونم اینجا دلم میخاد دور شم ازشون دلم نمیخاد اینجا بچه دار شم شوهرمم یه مرد وابسته اس بهشون بهم گفته میخاد اینجا بمونه با این قیمت‌های سرسام آور مگه میشه خونه خرید مگر اینکه آدم مهاجرت کنه
مطمئنم یه کوچه بالاتر اگه بخام بریم همه مخالفت میکنن وای به حال کشور دیگ انقد حالم بده خودمونم کلی مشکل حل نشده داریم
اوف منم همینم آدمای خوبی ن ولی خودم راحت نیستم تو خونم هر جا برم انقد آروم میرم پایین تا صد تا کله بیرون نیومده و سین جین نکنن اینجا برای من درونگرا عذابه
نا شکری نکن
حداقل بابت خودت و بچه هات و شوهرت خیالت راحته
ببین چقدر تاپیک میزنن که مرد یا زن همسایه فلان کرد
زیاد سخت نگیر، خودت میگی آدمای خوبین.
بری دورتر باید با صدتا غریبه که معلوم نیست خل و چل هستن یا نه باید همسایه بشی 😄
انشااله که زودتر جور شه بری جای دیگه، ولی حساس نشو.
درد بی خونه ای نکشیدی و درد یه برج کرایه ندادن و اعتراض صاحبخونه نکشیدی تا الان ناشکری نکنی
از اینکه خانواده ادم پشت ادمن من نمی فهمم چرا اینقدر باید ناشکری کنی وقتی خوبن
از اول نمیدونستی که باید اونجا بمونی؟از وابستگی همسرت خبر نداشتی؟
بله معجزه میشه باباور قوی به امام جواد توسل کن
چند وقته ازدواج کردی
اگه از قبل با شوهرت تا نکردی و نگفتی تو شرایطتت واقعا نمیشه کاریش کرد مگر شوهرت کوتاه بیا که محاله
به نظرم حالا که میگی ادمای خوبین کنار بیا
یکم راحتتر باش
چاره ای نیست وقتی نمیشه درستش کرد برای اذیت نشدن فقط باید کنار بیای
نمیشه خونه رو بدن رهن با اون پول جای دیگه رهن کنید
یاباید پول داشته باشی یاهیچی نگی وتحمل کنی .قانون این روزا اینه.
انشالله خودتون بخرید
