۶ساله میرم دکتر پارسال موقع انتقالم پدرم فوت شد همه تخمکهام به هدر رفت عشقم امیدم آرزوهام تنها دلیل آرامشم بابامو از دست دادم هیچ انگیزه ای برا ادامه زندگیم نموند .... هروز گریه زاری ... غمش تمومی نداره برام ...
کاش میشد پارسال تایپیک میزدم که باردارم . کاش اونی که میومد بیمارستان دنبالم بابام بود ... اما دریغ و افسوس ... ای کاشهایی که با خون جگرمون بازی میکنن...
حالا نه این تایپیک بوقوع پیوسته، نه پدری دارم که بخوام با این خبر خوشحالش کنم ... همه ی جهانم درد میکنه ... آیا حضور بچه میتونه جای بابامو پر کنه؟! ولی هرگز نمیتونه!
