خسته شدم از زندگی ای که لحظه به لحظه براش جنگیدم

از بچگی همش یه گوشه از زندگیم سخت میگذشت.نوزاد بودم که اسم یه پسر از فامیل گذاشتن رو من که وقتی بزرگ شدیم ازدواج کنیم...کل کودکی و اوایل نوجوانیم با ترس ازدواج‌و دور شدن از خانوادم سپری شد،یکم سعی کردم با این قضیه کنار بیام و تلاش کردم درس بخونم تا به خودشون اجازه ندن بیان خواستگاری که موفق هم شدم. ولی دوره جوانیم پسر فامیلم خواستگارم شد به مدت 10-12سال. نه عقب میرفتن.نه خانوادم اجازه ورود خواستگار میدادن.یه گره این وسط وجود داشت. کلی بحث و جنگ بوجود اومد.هر روزمون بدتر از دیروز بود.جنگ اعصاب جنگ اعصاب جنگ اعصاب...افسردگی گرفتم.اعصابم ضعیف شد.خودمو کلا باختم.همین نامزدی دوم باعث شد با نصف خانوادم قطع ارتباط کنم حتی شمارشون بلاک کردم.فامیلام همه باهام قهر کردن.مادرمم ازم دلگیر شد

اخرش خودم بحث ازدواجم را تمومش کردم.دیگه شدم یه دختر 28ساله که فوق لیسانس داشت،دو جا کار میکردم.خرجمو در میاوردم.ولی تو شهر کوچکمون منو یه دختر شکست خورده میدیدن نه یه دختر موفق،خواستگار زیاد داشتم ولی هیچ کدوم آدمی نبود که میخواستم یا اگه آدم خوبی بود خانوادش جالب نبود/از شان و شخصیت خوبی خانوادم برخوردارن/

همزمان 4تا خواستگار اومد برام.2مهندس.1روحانی.1شرکت نفتی...

همه مجرد بودن فقط یکیش مطلقه...اختلاف سنی با من 5سال بود.پسر خوب و خانواده دار.علت طلاقش بچه نداشتنون بود...

خدا اون روز مهر این اقا رو به دلم انداخت.بقیه هم خوب بودن و پولداااار.ولی من اینو انتخاب کردم

اینم بگم.یه دختر نماز خون،محرم و نامحرم برام مهم بود.قران و نماز شب...کمک به بقیه ‌‌حتی مشاور بودم برای بقیه.

خیلی بفکر ازدواج‌نباش...بفکر این باش که ازدواج خوبی داشته باشی

درسته.واقعا همینطوره...خون دل خوردم و میخورم ولی خیلی پیشرفتی ندارم

یکی از دلایل ازدواجم کمک کردن به یکی از بنده های خدا بود میخواستم خوشحالش کنم،روحیشو عوض کنم.عروس خوبی باشم برای پدر و مادر پیرش.امیدوارش کنم به زندگی....

ولی فکر خودم نبودم