منتظر گذاشتن خواستگار

چرا واقعا اینقدر خواستگار کمه ‌‌. منم با ۲۳ سال سن هیچی ندارم 

دیگه بهر حال اتفاق افتاده.. اونام خودشون باید میدونستن وقتی جوابی نیومدن منفی هست یا باید اصرار به یه جواب قانع کننده میکردن که تکلیفشون رو بدونن.

بهر حال عزیز من ازدواج رو من مثل کارت هدیه میدونم.

مثل اینکه تو یه کلاس چهل نفری معلم بیاد و به بیست نفر کارت هدیه بده. هیشکی نمیدونه کی کارت هدیه رو میگیره و کی میتونه از مزایا و مواهب بیشتری بهره مند بشه.

بخودت سخت نگیر، زندگی همینه، منم هنوز یه خواستگار  خوب ندارم.‌

این یعنی تو وجود همه یه نگرانیهایی هست و بنظرم طبیعیه.

مادرت هم دلایل خودشو داره، اما نمیدونه از چه روشی باید این نگرانی از بین بره. شاید یه نگرانی مشترک دوتاتون این باشه که تو در آینده تنها نمونی. اون بروزش میده و شما سعی میکنی با الهام گرفتن از زندگی بقیه چنین مسئله ای رو کمرنگ کنی.‌

ببین من یه زمانی بواسطه مسئله ای که داشتم با دو نفر تو زمینه پزشکی تو تایم های مختلف آشنا شدم.

اولی تکنسین اتاق عمل اما از یه خانواده روستایی و نسبتا فقیر بود. هفت، هشت نا خواهر برادر با بافت پیچیده سنتی و فرهنگی. بعد مدتی دیدم ما اصلا بهم نمیایم و اون درحال ترمیم مشکلات زندگی خودشه و نمیتونه منو خوشحال کنه، فقط از بیرون جذابه

دومی دکتر داروخونه بود، وقتی حرف باهاش میزدم میگفت هییییییس! مگه من اجازه دادم که شما صحبت میکنی؟ نخند، حرف نزن. تو فقط طلا و ماشین و ... بخوای جور میکنم، ولی باید تحت امر من باشی. هر وقت سکوت کردم و اجازه دادم شما صحبت کن. 

اگر سه صبح زنگ زدم بشین باهام حرف بزن، بدون نق زدن.

اینم چون اختلال روانی داشت کنارش گذاشتم.

میخوام بهت بگم شاید یه آدم معمولی با صحبت های مادرت پیدا بشه، به صد تا کیسی که خودت تو ذهنت اوکی هست یا ... بیارزه. هیچوقت فکر نکنی اشتباهه یا تحقیره و اعصاب خودتو خرد کنی. ما نمیدونیم سرنوشت با کی و کجاست

درسته، میتونم درک کنم.

من یه چیزی بهتون بگم؛

دو دسته تحصیلات از نظر من وجود داره. یکی میگه من تحصیلات عالی دارم، اما مثلا در زمینه هنر هست، یا ادبیات و ... / دسته دوم که تحصیلات عالی دارن ، در زمینه های علمی هست ، مثل کادر درمانی، مهندسی ، روانشناسی ...

این دو تا اصلا قابل قیاس نیستن.

دسته دوم باید آدم علمی باهاشون روبرو بشه تا بفهمتشون، مخصوصا تو زندگی مشترک .

نمیگم همه ی دیپلمه ها یا رشته های دسته اولی خدایی ناکرده متوجه نیستن یا درک ندارن، اما بینشون کم پیدا میشه کسی که اهل تفکر باشه. مثل اینه تو انبار کاه دنبال سوزن بگردی. 

وقتی شما بخوای دو کلام حرف منطقی و علمی بزنی ممکنه طرفت که دیپلمه یا رشته ادبی خونده اصلا نفهمه داری چی میگی، برای همینم باید احتیاط کرد.

شما یه حدی و یه معیارهایی داری، اینی که میگم سخت نگیر بمعنی زیر پا گذاشتن معیارات و حدودت نیست، بلکه منظورم اینه مثلا ممکنه تو همین صحبت ها، معرفی ها و ... یه مهندس، استاد دانشگاه یا ... خوب پیدا بشه. 

حالا مادرت میگه سالم باشه، بهر حال اونفرد سالم تو زندگیش یه هدفی ، یه تلاشی هم داشته، شاید مناسب بود. این راه پیدا شدنش مهم نیست، مهم اینه کیفیت داشته باشه. وس اصلا ناراحت نشو، این تویی که نهایتا انتخاب میکنی.‌

عزیزم من تقریبا تمام تاپیک هاتون رو خوندم

اول از همه باید بگم خیلی باهاتون همزاد پنداری میکنم.(از لحاظ کمال گرایی‌ای که دارین و رشته تحصیلیتون و برخورد خانواده باهاتون خیلی شبیه به هم هستیم.)

به نظرم یک مقدار سخت گیریتون رو باید کم کنید من هم تحصیلاتم بالاست و زیبا و قدبلند هستم، توی افرادی که تحصیلات بالا و ظاهر خیلی خوبی داشتن و سمتم اومدن از لحاظ رفتاری پوئن مثبتی ندیدم که باهاشون بمونم گاهی می‌بینید یه شخص تحصیلاتش بالا نیست ولی درک وشعورش خیلییی بیشتر از یه ادم با مقطع دکتراست

یکم توقعتون رو بیارید پایین بنظرم بد نباشه