دخترم در چنین شرایطی بود و گاهی سوالات خیلی سختی از من می‌پرسید و اوایل که مدرسه می‌رفت و کمی به لحاظ عاطفی حساس تر بود و بچگانه فکر میکرد حس رقابت داشت با دوستانش و اذیت میشد اما به مرور این موضوع براش حل شد چون سعی کردم نقش پدر را به خوبی براش اجرا کنم
و برادر و دایی هام هم تو این موضوع بهم کمک دادند
هیچ فکری نمیکنم.پدر داشتن و نداشتن افتخار نداره.پدر خوب داشتن مهمه. بعدم اخلاق وادب وتربیت فعلیش باعث میشه ادما باهاش چطوری برخورد کنن.ولی نظر شخصیم اینه وقتی کسی مدر ومادر نداره باید همسر وخانوادش یکم بیشتر هواشو داشته باشن. من بابام وخانوادش یعنی مذهبین ولی خیلی بد برخورد میکنن با مامانمم.بااینکه مامانم عروس اولیه وسنشم بیشتره ولی هم دخالتشون تو زندگیمون بیشتره نسبت به عموهام هم تسلطشون رو بابام. با این توجیح که فلانی مامان بابا نداریم بی کسه هرجور بخواییم میتازونیم خود بابامم کلا خیلی بی ادبی میکنه. دوتا زنعمو دارم یکیشون فقط مامان داره یکیشون فقط بابا داره
رفتاراشون بااونا بهتره ولی فکر میکنن راحت مامانمو گول میزنن و نمیفهمه، درصورتی که من مامانم میفهمه ولی بازم چیزی نمیگه. مامانم و بقیه جاریاش همه معلم هستن ولی خوب بازم مامانم بالاتره چون داییاش همه کارخونه دارن وبقیه فکو فامیلاشم ایران نیستن.
[QUOTE=335669601]حالا پدرو مادر من زنده هستن و ارتباط من با اونا خیلی سرده انگار هیچوقت پدرو مادر نداشتم اگرم روزی فو ...[/QUOTE
منم:-(
دخترم تو همچین شرایطیه، با این تفاوت که از چند ماهگی پدرش رو ندید.. جدا شدیم.. اتفاقا خیلی بهش فک میکنم.. مثلا میگم بزرگ بشه پر از کمبود نباشه یا عقده یا خشم که چرا پدرش رهاش کرد.. فعلا که چیزی به اون صورت نمیگه.. اگر صحبت هم کنه یه عصبانیت یا نفرت جزیی هست.. خدا کنه بزرگتر و فهمیده تر هم که بشه همین حس رو داشته باشه.. نمی‌خوام پر از خشم و نفرت بشه و خودش رو اذیت کنه...
من کلا خانوادم داغونن، غیر پدرو مادر برادرامم مزخرفن. از ۲۰ سالگیم هی گفتم شوهر کنم برم کلاهم بیافته تواین کوچه هم برنمیگردم بردارم.معلوم نیست خدا چه لجی باهام افتاد میدونست میخوام چه نقشه ای پیاده کنم کاری کرد که همچنان تو ۳۳ سالگیم مجرد موندم واین آشغالارو باید تحمل کنم.
