واقعا چیه این تنهایی

اخه مدت هاست همینه، بعد یه مدت خودم آروم میشم کنار میام با تنهایی باز اینجور اتفاقی که میوفته داغون میشم، اخه واقعا چرا من کسیو ندارم، ادم اجتماعی انقد ارتباطم قویه با بقیه و خوبیم ولی کسی رو نزدیک ندارم، به قران ده بار الکی تو تلگرام بالا پایین کردم، مثل وقتی که گشنته هی در یخچال رو باز میکنی با اینکه میدونی خالیه

بابام بیکاری های زمینه جدی دیگه هم داره، دارو بهترش میکنه ولی یک انسان نرمال نیست و همیشه بعد چند وقت باز بیماریش اوج میگیره، بدبخت فک کنم تا الان بالای ۵۰ بار شوک دادن بهش، دیگه نورونی تو اون مغز باقی مونده ؟ نمیدونم، فقط میدونم من یه دختر تنها که تو زندگیم نه پشت وانه ای دارم نه همراهی نه چیزی همین الانش داره دهنم سرویس میشه خودمو یجوری بکشم بالا، ۲۴ ای ذهنم مشغوله، تا دیروز بابام بود، امروز یه نفر دوم هم اضافه شد، اخه من چکار کنم 

من فقط صبح دلم میخواست یکی بود یه پیام بهش میدادم میگفتم حالم بده، فقط همین، 

ارتباط داریم ولی صمیمی نیست، شعب کردم صمیمی بشه موفقیت امیز نبود زیاد، تلاش یکطرفه بود

واقعا لازم دارم برم ولی الان از جهت بودجه نمیتونم، قشنگ میفهمم ضربه روحی و فشار زیادی رومه، درمورد تنهایی، اخه ببین در هیچچچچچ زمینه ای هیچکس نیست، دور و بریامو میبینم، همش تلفنی با دوستاشون حرف میزنن، استوری میزارن مسافرتن ، کافی شاپن، خرید باهم میرن دکتر باهم میرن، حالا من چندماه پیش تو دو هفته سه بار فشارم بد موقع افتاد و بد جا خوردم زمین، خودم تنها پا شدم رفتم اورژانس، پونزده روز عید گذشت من یه دورهمی یا بیرون ساده با یه دوست نرفتم، دوبار تنها پاشدم رفتم کافی شاپ و یه لیموناد خوردم و یکم نقاشی کشیدم برگشتم خونه، کل تفریح عید من .. خرید تنها. ناراحتم تنها، خوشحالم تنها، اخه چرا امروز صبح من یه نفر رو نداشتم یه پیام بهش بگم حداقل تخلیه شم و تا شرکت بغض نکنم