این داستان 7ماه گذشتنه مدرسه و دوستامه والان واقعن نیاز دارم که راهنمایی ام کنین یکار کنین آروم شم کسی رو ندارم درد و دل کنم
اینکع ...
از اول مدرسه اول من مدرسه رو دوست داشتم و با ی شوق و ذوق رفتم مدرسه دوستای جدید و مدرسه جدید اعتماد بنفسم خیلی بالا ولی تو دوست پیدا کردن صعیف اول سال تو جو راهنمایی بودم هیچی نمیدونستم که این مقطع فرق داره جدی نمیگرفتم اما یکی بود معدل 20 ولی هیچکسی ازش خوشش نمی اومد چون خودشیرینی میکرد چون میگف معلما و درس بپرسین و... ازش متنفر بودم حتی تو فکر این بودم که بهش ی شربتی چیزی بدم بخوره بخوابه درس نخونه و چت ویا حتی دعا میکردم نیاد بره ی مدرسه دیگ و اینا راه همینجوری شد شاگرد اول کلاس بعد از گذشت چندماه ی اتفاقی برام افتاد خوندین بگین
نمیدونم بعد ی مدت ی حس دوستی نسبت بهش پیدا کردم همزمان باهاش رقابت درسی آن میکردم حتی ساعتی که میخواهید میخوابیدم چایی نمیخوردو... منم دیگ نخوردم میدونم اشتباها دوستی رو انتخاب کردم همه اول میبینن باکی چه نقطه مشترکی دارن اما من هنو انتخاب کردم وبعد .... کم کم با هم حرف زدیم شاید در روز 20 دیقه ای اما هر روز بیشتر میخواستم باهم صمیمی شیم خوابشو میدیدم بخاطرش با دوستام ک 10 سال دوست بودم قهر کردم
حالا از اون موقع ی سه ماهی میگذره الان نسبتا خوبیم هرکاری کردم نتونستم صمیمی شم که رازهاشو بم بگه منو دوست صمیمیش بدونه ولی بازم نسبت به بیشتر بچه های کلاس خوبیم دیدم چند وقته میگ باباش کارت جانبازی بیاد میره شاهد خسته شدم دوست ندارم بده از طرفی هم غرور نمیذاره برم بی بگم من دوست دارم باهات صمیمی شم هر چند فک کنم از اینکه خیلی حواسم بهش هست فهمیده و میدونه اما هر دعایی بلدین بگین آن بده من افسردگی میگیرم به امیدش میرم مدرسه. ... درسا رو میتونم و کم مبارک ازش
طوری که هم رقابته هم رفاقته چ کنم دارم دیوونه میشم
