من خیلی با شوهرم مشکلات داشتم
هرچی که فکرشو کنید (کتک ، سقط ، وای نگم دیگه چیا) بین ما رخ داده و حتی یک سال و نیم پروسه ی دادخواست طلاق داشتیم و دادگاه رفتن و..... که به جدایی نیانجامید
ولی هرگز خانم هایی که ترک منزل میکنن و میرن قهر درک نمیکنم!!!!
همیشه موندم خونه با بچه هام
اصلا نمیفهممتون
خونه و زندگی ای که مال شماست تحویل آقا میدید تا راحت باشه؟؟؟؟
خرید کنه ببره خونه باباش؟؟
بچه هاتون آسیب های وحشتناک ببینن از بی پدری یا بی مادری؟؟؟
خونه خالی باشه برای شوهرتون؟
خانواده ش چنبره بزنن توو زندگیتون؟؟
خودشم عشق و صفا!!!؟؟؟
فشار روانی حضور شما و بچه هاتون بیفته روی پدر و مادر بی گناهتون؟؟؟
فشار مادی حضورتون بیاد روو دوش پدر مظلومتون؟؟؟
اخرشم بی عزت و بی غرور شید و هی تاپیک بزنید دعا کنید بیاد دنبالم؟؟؟
دعا کنید زنگ بزنه؟؟؟
توروخدا نگید توو شرایط نبودی!!!
میگه شوهرم گفته صیغه دارم ولی کردم رفتم!!!
افرین خونه رو برای زوج خوش بخت خالی کردی!!!
میگه شوهرم کتکم زده ترسیدم!!!
بابا منم توو این قصه ها بودم سکوت کنی و آسه بری آسه بیای و زیرزیرکی کار کنی در امانی
بهم برخورده!!!
کدوم غرور وقتی بچه هات هزار تا آسیب میبینن؟؟؟
