اول بگم بچه من یه سالشه از هفت هشت ماهگی شوهرم چند بار بردش بیرون«حیاط.کوچه.مغازه .فروشگاه،»به خاطر همین خیلی بهانه گیر شده هر کیو میبینه گریه که بیا منو ببر بیرون براش فرقی هم نمیکنه که کی باشه حتی اگه غریبه باشه میره بغلش ودیگه بغل من نمیاد
الان دیگه روزی دوسه بارو میره بیرون حتی من میخوام برم دسشویی گریه میکنه که منم ببر
یه ساعت پیش خونه مادر شوهرم بود رفتم بیارمش گفت دادم پدر شوهرت ببره بیرون یه چرخی بزنه
هستید بعقیشو بگم؟
خب بچه ات اجتماعی بار میاد
بده مگه؟
بچست الان هوا خوبه بزار ببرنش بيرون خودتم بعضي وقتها ببرش
پسر منم همين طور بود همه بچه ها از بيرون خونه خوششون مياد خجالتي نميشه ترسش ميريزه از دوريت
من یه لحظه عصبانی شدم البته با آرامش گفتم چرا دادی ببره الان بیاد تو همش میخواد بازم گریه کنه که منو ببر بیرون«پدر شوهرمم خودش یه کاری داشت»گفتم بابا هم که کار داره این ناراحت شد منم اومدم خونه
خب الان از چی ناراحتی
اومدم خونه عذاب وجدان گرفتم دلم نمیخواست زبون روزه دلشو بشکنم«ما باهم خیلی خوبیم»زنگ زدم که از دلش درارم
گفتم ازم ناراحتی چیزی نگفت گفتم مامان
گفتم مامان من به خاطر بچه این حرفو زدم الان که بیاد خونه دوباره میخواد گریه کنه منو ببرید بیرون دم افطارمن اصلا منظور بدی نداشتم گفت میخواستم خودم ببرمش گفتم شاید بابا ببره تو ناراحت نشی گفتم مامان مساله اصلا شما یا بابا نیستید به خدا فقط من دیگه خسته شدمم صبح تا شب زبون روزه باید ببرم بچرخونمش
خب
چه رابطه قشنگی دارید😍انگار مامان خودته
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
7 ثانیه پیش
8 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
