اَول صبح..................عکس

بله

تموم اتفاقات زندگیمون میخوان ما رو بیدار کنن و معلم ما هستند که به ما نشون میدن که ما کی هستیم...چون ما تنها این جسم و ظاهر نیستیم..وقتی وجودِ اصلی خودمونو ببینیم اونوقت حقیقت برامون روشن میشه.....سختی ها و دردها و رنجها خیلی کمک کننده هستند همونطور که به من کمک کردند و منو بیدارتر کردند و به یک آرامش عمیق و شادی رسوندند .مطالعه هم میتونه کمک کنه به آدم و من خودم کتاب خوندم و تحقیق کردم و پای خیلی ازصحبتای  انسانها چه تو کشور خودمون چه خارج از کشور نشستم و گوش دادم.......منتها همه ی اینها در حدِ دانش و کلمه هست که محدوده و با دونستن ما به شادی و حقیقت وجودمون نمیرسیم......ما باید خودمون این حقیقت رو حِس کنیم چون حقیقت با ذهن و دانش و حرف به دست نمیاد ..کلا هر چیزی که میبینیم یا حس میکنیم نیاز به تحلیل و تفسیر نداره چون خود واقعیته و چیزی جز واقعیت وجود نداره...مثلا وقتی میریم کنار درخت یا دریا بدون تفسیر و تحلیلش که این چرا اینجوریه یا از چی ساخته شده در سکوت که باشیم محو زیبایی و اون جوهره ی درونیش که با ما یکیه میشیم و تموم سوالات محو میشه چون تحلیل و تفسیر و سوال کار ذهنه که همش چرا و چرا و چرا داره و پایانی نداره چون محدوده و نمیتونه درک کنه ولی تنها در لحظه حضور که داشته باشیم میتونیم فراتر از این تصویری که هست بریم و اون جوهره و عمقشو درک کنیم....