منم مثل شما شدیدا از خانوادم رنج کشیدم توی 21 سالگی جدا شدم و الان نزدیک سه ساله مستقل زندگی میکنم....اصلاااا از تصمیمم پشیمون نیستم...یکی از بهترین تصمیمامو گرفتم که وااقعا آرامش زندگیم برگشت هرچند الانم با گذشت سال ها برای مسائلی مثل پول و چیزای کوچیک با اینکه مسیرم بهشون میخوره داغونم میکنن و کلی اذیت و بحث و جدل و دعوا میکنن... ولی بازم جای شکر داره همیشه نیستن کنارم...
پیشنهاد میکنم خودتون کودک درونتونو زنده کنید...زمونه خراب شده خیلی پدر و مادر ها فراموش میکنن پدر و مادر هستن و اون فرزند گناهی نداشت که فرزندشون شده...
پیشنهاد میکنم خودتون دل خودتونو شاد نگه دارید هر تفریح و عشق و حال و کاری که دوست دارید رو خودتون بدست بیارید و خودتون برای شاد بودنتون تلاش کنید...
سختی و تنهایی همیشه از آدم یه موجود قوی تریو ساخته...هرچند خیلی از ماها هیچ وقت لذت داشتن یه پدر و مادر خوب با محبتشو بخاطر رفتارای خانوادمون هیچ وقت نفهمیم...