غیر مستقیم گفتم علاقه مندم بهش ...
از الان استرس دارم برای رو به رو شدن باهاش ...
همه اش دعا میکنم حداقل تا ۱۸ ام نبینمش ،از اون ور دلم میخواد از دور ببینمش ...تا جایی که میدونم بعضی از کلاساش تشکیل نمیشه از ۱۴ ام ولی چه بخوام چه نخوام شنبه کلاس مشترک داریم ،اون روزم نیاد باز یکشنبه کلاسامون رو به رو همه ...میبینمش ...دیگه تا اون روز میاد ،تا ۱۹ ام 🫠از وقتی فهمیده بود اهل غیبت کردن نیستم تا جای ممکن دانشگاه رو غیبت نمیکنه مگه مشکلی پیش بیاد براش ...
یه حس عجیبیه ...
خیلی عجیبه ...
از روزی که پیام نمیدیم به هم محو شده از مجازی ،خبری ازش نیست ،یه آهنگ خیلی با معنی با توجه به حالمونو گذاشته رو ایدیش و کلا هیچ جا فعالیتی نداره 🫤
حس میکنم رفته درگیر درس و خودش بشه ...
گفتم برو خودتو بشناس ،بعد تا شهریور دوباره به حرفام فکر کن ،عجله نکن 🙂بعد از اون امتحان کذایی که باعث شده نتونیم با هم باشیم و وقت گیره بشینه فکر کنه به خودش ...
نمیدونم خوشحال باشم داره به حرفام گوش میده یا ناراحت از اینکه دوریم ،خوشحال باشم از اینکه میخواد منطق رو قاتی کاراش کنه ...آدمیم نیست بخواد دنبال تفریح باشه ...خیلی حسش یه جوریه 🙃۲۲ سالمه ولی مثل دخترای نوجوونم 😑هیجان ،کارام ،حس میکنم قدرت منطقم جلوش صفره ...
خیلی گیجم ...دیگه فکر کنم خانواده امم فهمیدن چیزی هست از بس با ذوق براشون حرف میزنم درباره اش ...
