سلام سال نو مبارک
این یک تاپیک غمگین نیست که دخترگرانبها بخواد اشک تون در بیاد.
اگر اینجا بودم میخواستم بخشی از زندگی ام را برای هم نوعانم بنویسم تا اگر درگیر مشکلاتی مشابه من هستین، یک مثال بازر و محسوس از شخصی را رویت کنین که اون مشکلات را پشت سر گذاشته.
این روزها خیلی می بینم دعواهایی که زوجین براشون ایجاد می شه و خانمهای نی نی سایت تعریف میکنن...
برام جالب بوده که برخی خانم ها در خانواده هایی بزرگ شدند که مرفه بودن یا آرامش بین والدین زیاد بوده یا والدین حامی داشتند و ... اما خودشون اعصاب درست و حسابی ندارند و مستعد دعوا هستند...
یک دلیل پر رنگ که این سایت چند سال قبل، برام جالب شد، مقایسه کردن خودم با خانم های اینجا بود...
البته مقایسه ای که بگم وای چه بقیه بدبختن و من خوشبخت نه! اینکه فهمیدم چقدر تلاشگر بودم و خیلی ها زحمت تلاش هم نمی کشن حتی برای بهبود حال فعلی شون...
من از خانواده بسیار پر تنشی بودم...
والدین طلاق گرفته و جنگ های جهانی درون خانوادگی ...
پدری معتاد و دارای اختلالات شخصیتی...
مادرم هم دارای اختلالات زیاد...
چشیدن فقر مالی ...
من دچار طرحواره ها و اختلالات زیادی بودم از جمله مهرطلبی، ترس از رهاشدگی، ترس از جمعیت و ...
اما وقتی به عقب برگشت میکنم، می بینم که چقدر برای بهتر شدن خودم و زندگی ام جنگیدم که حتی تونستم محیطی ایجاد کنم که اطرافیانی که با من آشنا میشن نمی تونن حدس بزنن من گذشته ای سخت داشتم...حتی فکر میکنن در خانواده ای متولد و بزرگ شدم بسیار عالی و ...
بنابراین نتیجه گرفتم که خانواده نقش به سزایی در تربیت و فرهنگ ما داره ولی میتونه هم نداشته باشه!!
می تونی از خانواده بزرگ و سرشناسی باشی ولی رفتارهات بلعکس باشه...
خیلی تو محیط کار دیدم موقع چالش و تنش ها، آدمهایی با هم دارند دعوا میکنن که اصلا باورت نمیشه این آدم با این پیشینه خانوادگی موقع دعوا این کلمه را بگه یا این برخورد را بکنه ...
بنابراین اگر دختری هستی در خانواده ای دُرست، مطمئن نباش که میتونی در چالش ها دُرست برخورد کنی ...باید روی خودت زمان بگذاری...
اگر دختری هستی در خانواده ای متشنج، این پایان ماجرای تو نیست ... این ابتدای تلاش تو برای ترمیم تمام تروماهایی هست که از خانواده ات داری می گیری...کارت سخت هست ولی شدنی است...
خبر بد یا شایدم خوب اینکه تروما ترمیم میشه ولی از بین نمیره!!!
راه های مقابله با تروما را باید یاد بگیری ...
روی این موضوع به قدری در زندگی ام مثال دارم که میتونه روشنگر راه دختران زیادی باشه...ولی هیچ وقت ننوشتم...
علتش خجالت نبوده ...دست به قلم برای چیزای منفی نمیشم...یعنی همیشه دلم می خواسته که مثبت بنویسم...
چند روز قبل مواجه شدم با یه تاپیک که استارترش مثل خودم بود ...داشت در مورد والدین سمی اش صحبت میکرد...
اومدم و تکه ای از مکالمات پدرم را نشونش دادم...
گفت این مکالمه را چرا پاک نکردی...
مکالمه سنگین بود...هضم نمیشد...
تو اون تاپیک چند نفری صحبت کردند و استارتر یه جمله نوشت:
همه تون که بدتر از من هستین...
من از جمله ش خیلی خنده م گرفت ...
اما نتیجه جالبی داشت. اینکه شما تا وقتی که فکر میکنی مشکلات فقط مال توست، حس میکنی قربانی شدی و بنده فراموش شده خدایی...
اما وقتی آدمها دفتر دل شون حتی یه برگه و یه سکانس را باز میکنن برات، متوجه میشی که خیلی ها در شرایط تو یا بدتر هم بودند...
و اینجاها مفهوم همدلی نمایان میشه ...
حس کردم که اگر چیزی میگم از منفی های زندگی ام، کنارش یه درسی باید بتونم به هم نوعانم بدم...که بگم میشه تو شرایط سخت بود ولی درست رفتار کرد...میشه ترومای فلان سکانس زندگی ات را ترمیم کنی حتی اگر نتونی از بینش ببری ...می تونی بهترین رفتار را نشون بدی ...گاهی حتی بهترین رفتار معنای خودش را بعدا از دست میده (مثل الان من که دارم به پیامک های خودم و پدرم سر میزنم و می بینم میتونستم بهترتر هم باشم ولی در اون سن بهترین بوده)
میشه تهِ ماجرا بلند شی برای خودت کف بزنی...
باور کنین اینکه خودت بلند بشی کف بزنی، چشیدن بخش بزرگی از خوشبختی در این دنیاست تا اینکه دیگران کف بزنن برات...
میخوام تو این تاپیک سکانس های درد و رنج را منتشر کنم و بگم چطور مدیریت کردم ...
از قفل بودن تاپیکم عذرخواهی میکنم...مثل همیشه نمیخوام پربازدید باشه و فقط دوست دارم که مخاطب خودم را داشته باشم و تعطیل نشه و هر کی دوست داشت بهش ادرس این تاپیک را بدم...
بنابراین اگر مخاطبم هستین ذخیره کنین و کم کم بخونین...چون من کم کم به روز میکنم نه به سرعت و در یک روز ...مطالبم اماده نیست و باید تایپ کنم...
یک سکانس پدر و دختری را میخوام براتون نشون بدم ...
هر جایی که در سایت از پدرهاتون میگین که چقدر خوب هستند و یا چقدر جاشون خالی است، من فرو میریزم (واضحه چرا چون تروما رفع نمیشه بلکه فقط میتونی مدیریتش کنی)
دلیلش حسادت نیست... دلیلش این نیست که کام استارتر بخوام تلخ بشه ...این حس درونی من هست نسبت به پدرم...در حسرت روزهایی که می تونستم باهاش باشم ولی اون نخواست و نشد ...
سکانسی که وقتی سال ۹۷ تاپیک زدم و داشتم در مورد پدرم می نوشتم، بهش اشاره ای نکردم...نگفتم چی بین من و پدرم گذشت و نگفتم اون تایم من یه بار مُردم و دوباره به زندگی برگشتم...
داستان از این قرار بود که من برای ازدواج، نیاز به حضور پدرم داشتم مثل همه دخترها...والدینم چند سال قبلش طلاق گرفته بودند ...
من به دفتر قضایی مراجعه و اطلاع دادم که والدینم جدا شدند و مکان پدرم نامشخص هست و میخوام ازدواج کنم...(واقعا نمی دونستم پدر کجاست)
در آن تایم من تازه مخالفت های خانواده همسرم را پشت سر گذاشته بودم و موافق شده بودند(کسانی که تاپیک تجربیات گرانقدر و چطور ازدواج کردم را خوندن میدونن من چقدر روی این مسئله مخالفت های خانواده همسرم اذیت شدم)
اون تایم دادگاه مکان پدرم را پیدا کرد و به پدرم اطلاع داد که فلان تایم بیاد حاضر بشه ..
اما دادگاه (نمیدونم اسمش دادگاه میشه یا دادستان میشه یا ...) همه مسئله را برای پدرم ارسال نکرده بود ...ظاهرا این مواقع فقط یه تیتر از مسئله ارسال می شه و منتظر می شن تا زمان دادگاه که به طرف توضیح دقیقش را بدن...
منم در همین راستا، به شماره پدرم یک پیامک دادم و نوشتم:
"سلام وقت بخیر"
غیر از این جمله چیزی بهش نگفتم چون میخواستم ببینم شماره من هنوز تو گوشیش هست؟ هنوز من را یادش هست
قاعدتا باید یادش میبود نه؟ مگه میشه پدر، دخترش را از یاد برده باشه...
و مواجه شدم با بدترین و تلخ ترین صحنه زندگیم که حس کردم استخوان های بدنم داره می شکنه و من مُردم!
پدر من به جای "علامت نقطه" و یا "علامت تعجب" ، علامت سوال آخر جملاتش می ذاشت...
شاید دلیلش صفحه کلید گوشی اش بوده و یا جای علامت ها را به عنوان شخص سنتی پیدا نمیکرده(باباها معمولا علامت ها را پیدا نمی کنن)
در ادامه این اشتباه را زیاد می بینین از پدرم...توضیحش دادم که متن های ارسالی اش گُنگ نباشه براتون..
پدر داره اشاره می کنه که من حدس میزنم تو از طرف یه ارگان قانونی باشی، ولی قدرت دست من هستش :) خودت را باید معرفی کنی :)
اینجا مشخص شد که شماره ام را ذخیره نداره:)
حدس اولشم این هست که این پیام را یه ارگان قانونی داده و در راستای همان حضورش در دادگاه هستش...
من یادم نیست اون روز کجا بودم (احتمال زیاد سر کار بودم) ...
سرکار گوشی چک نمیکنم ...
و پدرم همیشه کم صبر بود...اصلا نمی تونست که صبوری کنه تا پیام هایی که داده را یکی از این طرف گوشی پاسخ بده و بعد بره سراغ پیام بعدی...
دیکتاتور بودنش هم در پیام ها مشخص میشه...اصلا نمیتونست تحمل کنه که کسی بهش زود و سریع جواب نده...
عزیزان من مجبور هستم که برخی پیام ها را سانسور کنم...مقدار کمی از آن چون بخش خصوصی زندگی هست سانسور میشه و بخش عمده آن، کلماتی که فحش هستند سانسور میشه...
ساعت 10:17 آخرین پیامش بوده و طاقت نیاورده و عصبانی شده و منتظر عذرخواهی هستش و نوشت :
سه تا علامت سوال در آخر جمله قاعدتا باید علامت تعجب باشه...
کم کم عصبانی شده و در بعد از ظهر، فحاشی ها شروع شده ...
کم کم خودش داره سناریو را شروع می کنه که میدونم کی هستی و کارت به من گیره
اینجاها دیگه داره حدس می زنه من باشم یا دوست پسر و یا مورد ازدواج ...
هر دوی ما را خطاب قرار داده
اینجا دیگه من را خطاب قرار داده، و حدس زده که من کار خلافی کردم، بچه دار شدم، و چون قانون ورود کرده و من الان به پدرم نیاز دارم برای مرتفع کردن مسائل...چرا چنین حدسی زد ؟
فرهنگ حدود 10 الی 12 سال قبل در جامعه ما که حتی هنوزم هست! اینکه دختر طلاق (یعنی من)، کسی نمیخوادش...براش خواستگار نمیاد اون در شهری که ما ساکن بودیم ...50 ساله هم بشی نمیاد...حتما رفته کاری کرده ...
