هر روزتان نوروز

من آنگه که گردم به مستی هلاک   به آیین مستان بَریدم به خاک/ بـه تـابـوتـی از چـوبِ تـاکـم کـنیـد به راه خرابات خاکم کنید/ بــه آب خــرابـات غســلــم دهــیـد  پس آنگه برِ دوشِ مستم نهید/ مـریـزیـد بـر گـور من جز شـراب  میارید در ماتمم جز رباب/مـغـنـی ، مـلـولـم٬ دوتـائــی بــزن  به یک تائی او، که تائی بزن/ بزن چنگ در پرده ارغنون  رهایم کن از چنگ دنیای دون /مبادا عزیزان که در مرگ من بنالد بجز مطرب و چنگ زن /تو خود حافظا سر ز مستی متاب که سلطان نخواهد خراج از خراب نزادی مرا کاشکی مادرم   وگر زاد مرگ آمدی بر سرم  که چندین بلاها بباید کشیدز گیتی همی زهر باید چشید🌤  گوا شیرگیرا یلا مهترا دلاور جهاندیده کنداورا کجات آن دلیری و مردانگی کجات آن بزرگی و فرزانگی کجات آن دل و رای و روشن‌روان کجات آن بر و برز و یال گران کجات آن بزرگ اژدهافش درفش  کجا تیر و گوپال و تیغ بنفش  نماندی به گیتی و رفتی به خاک که بادا سر دشمنت در مغاک