من دوس ندارم آرایش کنم برم بیرون یا برا هرکس دیگه آرایش کنم اصلا هم مذهبی نیستم فقط انسانیت و لذت بردن از دنیا دینمه
این جریان از زمانی شروع شد که یه استاد فلسفه داشتم که اونم زیاد مذهبی نبود به یکی از دخترا که زیاد آرایش میکرد گفت انسان چه دختر چه پسر نیازی نداره خودشو برای لذت بردن دیگرون از نگاه کردن بهش زیبا کنه نمیدونم عمل کنه و این حرفا و گف اگه دختری آرایش میکنه تا از چهره واقعی خودش فرار کنه تموم ارزش خودشو صورتش میدونه و براش مهم نیس که باطن مهم تر از ظاهره
بهمون درس ازدواج میداد
میگف اگه پسری به خاطر چش ابروتون دوستون داشته باشه بعد ازدواج که رابطتون عادی شد و اون هیجان های قرارای اول رفت قطعا برا اینکه باز اون هیجان های قرار اول رو بدس بیاره
با یکی دیگه رابطه برقرار میکنه و بهتون خیانت میکنه یا حداقل اگه خیلی دوستون داشته باشه پنهونی چش چرونی میکنه
منم بگی نگی یکم میزدم و میگفتم زن تو ذاتش زیبا بودن هس و باید خودشو زیبا کنه یعنی از این کار لذت میبره
گفت چرا لذت میبره منم گفتم خوب وقتی از نظر ظاهری جذاب باشه هر آدمی چه پسر چه دختر لذت میبره و با افتخار راه میره و زندگی میکنه
وباز گف بهتر نیس این جذابیت یه آدم به خاطر جایگاهش تو جامعه و موفقیت هاش باشه یعنی جذاب باشه چون موفقه چون براش مهم نیس کی دربارش چی میگه چون ارزششو تو باطن و جایگاهش تو دنیا میبینه تا زیباییش
من دیگه جوابی نداشتم الان یه ماهه میخوام دوباره سر کلاسش با هم بحث کنیم ولی جوابی ندارم برا بحث کردن
الان یه ماهه میخوام یه رژ بزنم یاد حرفش می افتم و نمیزنم کلا طرز فکرمو عوض کرده
شما چی میگین چه جوابی براش دارین
دوس دارم نظرتونو بشنوم
