برگشتم خونه بابا. همه چی حتی از قبل هم بدتر شده. حالا نه فقط هرشب، بلکه هر دو ساعت گریه میکنم. هروقت هم که گریه نمیکنم، بازم بغض تو گلومه. عملا هیچ کار مفیدی نمیکنم. نه کار خونه، نه درس نه هیچی. فقط فکر و فکر و فکر؛ گهگاهی هم فیلم و کتاب. حس آدمی رو دارم که فقط منتظر مرگشه.
هروقت میخوام از جایی برم، توی اون مکان تبدیل به یه آدم منفعل میشم، مثل همین الان. مثلا یادمه وقتی میخواستم از کارم تو کارخونه استعفا بدم، اون روزای آخر، اصلا نمیتونستم کار کنم، حتی تحمل محیط کار برام طاقت فرسا شده بود. حالا هم همون حسو دارم. انگار قراره از این دنیا برم و به خاطر همین هم هیچ کاری نمیتونم بکنم و تحمل محیط برام سخته. همش توی ذهنم لحظه مرگم رو تصور میکنم. سناریو های مختلف می‌سازم. مثلا یه بار خودمو از بلندی پرت میکنم وسط خیابون، درحالی‌که تدی دستمه با صورت رو زمین می‌افتم و خون از سرم سرازیر میشه. یا مثلا سم میخورم (مرگ موش، قرص یا چیزای اینجوری). به خفه شدن با گاز هم فکر کردم ولی معمولا واسه مدت طولانی تو خونه تنها نمیشم که بتونم این کار رو بکنم. خلاصه که چیزای زیادی تو سرمه. مدام در حال فکر کردنم. البته فقط به مرگ فکر نمیکنم. خیلی چیزا تو مغزم هستن. مثلا برف بازی. هفته پیش برف خوبی اومد، ولی من هیچکسو نداشتم که باهاش برم بیرون و برف بازی کنم. بعدش هم فهمیدم که خاله هام و خواهرم (بدون این که منو دعوت کنن) رفتن حسابی تو برفا خوش گذروندن. ایشالا همیشه خوش باشن. ما که بخیل نیستیم. ولی نمیدونم چرا فکر برف بازی از سرم نمی‌افته. این حقیقت که من تو اون روزای برفی، هیچکسو نداشتم که بعد سالها، یکم باهاش برف بازی کنم، حسابی داغونم کرده. همین الانم دوباره به یادش افتادم و بغض کردم. فکر کنم این حساسیت بیش از حد به خاطر افسردگیه. اصلا دلم نمیخواد فاز آه و ناله بردارم. ولی خب منم آدمم دیگه. هر از گاهی افسرده میشم. منتها نمیدونم چرا این دفعه، انگار فرق داره. انگار جدی جدی افسرده شدم. انگار دیگه نمیتونم با غصه هام کنار بیام. این دفعه، همه چی یه جور دیگهس. کاش بشه برم پیش روانشناس. شاید حداقل کمکم کنه نقشه خودکشی واسه خودم نکشم.
