خیلی عصبیم که این حالتا برام پیش میاد. تمام عمرم از این خصلت متنفر بودم از هرکسی که این خصلت رو داشته باتمام وجود متنفر بودم. چرا الان خودم گرفتارش شدم . خدایا کم بدبختی دارم تو زندگیم اینم اضافه شده
چرا میبینم یکی خوشبخته زندگی مشترک خوبی داره حسرت میخورم و حسادت میکنم. چرا وقتی میشنوم یا میبینم یکی زندگیش بده یا داره از هم میپاشه و اختلاف داره، یه جورایی خوشحال میشم انگار دلم خوش میشه که من تنها نیستم
به خدا دوس دارم خودمو بکشم از این افکار که دیگه نمیتونم مثل قبلنا برای کسی آرزوی خوشبختی کنم.
همش میگم ای کاش هیچکس نیاد خوشی و خوشبختیشو پیش من تعریف کنه.
توروخدا بگین چیکار کنم واقع حالم داره از خودم به هم میخوره
