از خدا صدا نمیرسد

آنكه با تو ميزند صلاي مهر

جز به فكر غارت دل تو نيست

گر چراغ روشني به راه توست

چشم گرگ جاودان گرسنه اي است

اي ستاره ما سلام مان بهانه است

عشقمان دروغ جاودانه است

در زمين زبان حق بريده اند

حق زبان تازيانه است

وانكه با تو صادقانه درد دل كند

هاي هاي گريه شبانه است

اي ستاره باورت نمي شود

درميان باغ بي ترانه زمين

ساقه هاي سبز آشتي شكسته است

لاله هاي سرخ دوستي فسرده است

غنچه هاي نورس اميد

لب به خنده وانكرده مرده است

پرچم بلند سرو راستي

سر به خاك غم سپرده است

اي ستاره باورت نميشود

آن سپيده دم كه با صفا و ناز

در فضاي بي كرانه مي دميد

ديگراز زمين رميده است

اين سپيده ها سپيده نيست

رنگ چهره زمين پريده است

آن شقايق شفق كه مي شكفت

عصر ها ميان موج نور

دامن از زمين كشيده است

سرخي و كبودي افق

قلب مردم به خاك و خون تپيده است

دود و آتش به آسمان رسيده است

ابرهاي روشني كه چون حرير

بسترعروس ماه بود

پینه هاي داغ هاي كهنه است

ای ستاره، ای ستارهٔ غریب!

‌از بشر مگوی و از زمین مپرس

زیر نعرهٔ گلوله‌های آتشین

از صفای گونه‌های آتشین مپرس

زیر سیلی شکنجه‌های دردناک

از زوال چهره‌های نازنین مپرس

‌پیش چشم کودکان بی‌پناه

از نگاه مادران شرمگین مپرس

در جهنمی که از جهان جداست

در جهنمی که پیش دیدهٔ خداست

از لهیب کوره‌ها و کوه نعش‌ها

از غریو زنده‌ها میان شعله‌ها

بیش از این مپرس

بیش از این مپرس

ای ستاره، ای ستارهٔ غریب!

ما اگر ز خاطر خدا نرفته‌ایم

پس چرا به داد ما نمی‌رسد؟

ما صدای گریه‌مان به آسمان رسید

از خدا چرا صدا نمی‌رسد؟

بگذریم ازین ترانه‌های درد

بگذریم ازین فسانه‌های تلخ

بگذر از من ای ستاره، شب گذشت

قصهٔ سیاه مردم زمین

بسته راه خواب ناز تو

می‌گریزد از فغان سرد من

گوش از ترانه بی‌نیاز تو!

ای که دست من به دامنت نمی‌رسد

اشک من به دامن تو می‌چکد

با نسیم دلکش سحر

‌چشم خستهٔ تو بسته می‌شود

بی تو در حصار این شب سیاه

عقده‌های گریهٔ شبانه‌ام

‌در گلو شکسته می‌شود

شب به خیر…!

فریدون مشیری