بخاطرش شاعر شدم، تو جشنواره ها رتبه می آوردم...
الان ده سال ازدواج کردم و دوتا بچه دارم.
و البته لطفا قضاوت نکنید، چون عشقی که پاک باشه و مقدس هیچوقت فراموش نمیشه، چه بسا که ما آدم ها شاید ببخشیم اما فراموش کار نیستیم.
بعد ازدواجم دیگه براش شعر نگفتم... اما دفتر شعرم پر از حسرت و دلتنگی است.
.
.
نازنینی دارم
وسط باغچه ی خانه ی دلتنگی خود
خانه ام پر شده ازعطر آکنده ی او...
هر دم از پنجره ی خاطره ها می نگرم رقص تکرار شبی را ...
ادامه دارد...
همه ی شعرهام همین جور سبکی هستند و عاشقشونم.
به نظرتون نمی‌گم الان، یه روزی باید این دفتر رو بعنوان امانتی که ازش پیشم مونده بهش بدم؟؟؟
