روزهای من

می ترسم که بدونم چیه و ندونم باهاش چکار کنم، برای همین ترجیح میدم ندونم

مطمئنم از اینجا رونده بشم از اونجا مونده نمیشم، 

روح سرکشم بیدار شده و‌ واقعا نمی تونم کنترلش کنم

کلا خیلی قشنگه همه چیزش، مقاومت برای عاشقش نشدن واقعا کار سختیه

دیشب اصلان زودتر اومده بود خونه، گفت دو روزه غذا نمی خوری ، می خوام شامی که دوس داری رو خودم درس کنم برات.

دست به کار شده بود ، داشت فلفل دلمه ها رو با دقت می شست، آواز هم می خوند، رفتم کمکش کنم، بغلم کرد ، بوسیدم، دستمو گرفت، گفت شما بشین اینجا نمی خواد کاری کنی، برام تعریف کن چرا ناراحتی،منم برات آشپزی می کنم.

چجوری براش تعریف کنم چرا ناراحتم،؟چشمامو بستم نمی دونم چرا یه خاطره خنده دار یادم افتادم، لبخند زدم ،،همونو برای اصلان تعریف کردم.

یه خانم هستن که هر روز میان برای اینکه کمک کنن خونه رو تمیز کنن ،یه هفته مریض بودن و کسی رو به جای خودشون فرستاده بودن، از قضا وقتی خانمه خونمون بود چند باری اصلان آشپزی کرده بود، چون اصولا خیلی وقت این کار رو نداره،

خانمه دو سه روز اومد، می دیدم عجیب نگاه می کنه، یه روز ازم پرسید شما شوهرتون دکتر واقعیه؟ گفتم بله همسرم پزشک هستن، مگه چطور؟

گفت آخه مگه میشه یکی دکتر باشه همچین زنی داشته باشه؟

گیج شده بودم ، گفتم مگه من چجورم؟

گفت نه غذا می پزین، نه بچه نگه میدارین، نه آرایش می کنین ، صب تا شب یه کتاب دستتونه دور خودتون می چرخین، بقیشو هم میرین بیرون، دکتر هم میاد براتون گل میاره غذا درس می کنه.

خندم گرفته بود، نمی دونستم چه جوابی بدم، گفتم، خب اینم یه مدلشه دیگه

گفت والا که ما ندیده بودیم.

اصلان داشت می خندید، گفت می خواستی بگی تازه بقیشو ندیدی

با خنده و آب و تاب دستاشو تکون می داد  و می گفت، دکتر باید کلی منتمو بکشه که یکم تحویلش بگیرم، باید کلی خواهش کنه بوسش کنم.

برگشت نگام کرد، اخم کرده بودم بهش، گفتم آره جون عمت همینه که میگی، 

گفت ولی آقاااای دکتر راضی هستن خودشون، از سرشم زیاده

رفتم از توی اتاق گوشیمو بیارم، تو آینه خودمو دیدم، خودم که دلم می خواست اصلانو ول کنم برم، نه حتی پیش امیر
دلم می خواست برای فشارهایی که سال های اول زندگی مون بهم آورده بود ولش کنم برم، که بفهمه چقدر ناراحتم کرده، چقدر بهم آسیب زده، ولی عاشقش هم بودم، عاشق همین آوازهاش تو خونه، نگا کردنش، خندیدنش، دستاش، صداش، بغلش،
چجوری هم میشد ازش جدا بشم هم میشد باهاش باشم، هیچ راهی نداشت.
اشکام داشت میومد پایین، رفتم تو آشپزخونه، روش به سمت گاز بود، بغلش کردم، گریه کردم، گفت چییییه جونم؟ چیی شده مگه؟
گفتم نمیگم بهت

فکر کرد دارم خودمو لوس می کنه براش

غذا رو برداشت از روی گاز ، بغلم کرد، این چه روح بی قرار بیماری بود که من داشتم…

اره اصلان واقعا خوبه ، منم واقعا دوسش دارم، کاش انقدر  روح بی قراری نداشتم

مشاورم بیشتر از هرکسی آسیب های منو می دونه، چکارم کنه؟ سرزنشم کنه، تحقیرم کنه؟

و واقعا همینه که میگین من دوتاشونو می خوام