يه دوستام با يه پسر خوب ازدواج كرد ولى خيلى ناراحت شدممممم

تحمل کردم یه مدت ناراحتی عصبی گرفته بود فقط با همه دعوا داشتم ولی تونستم دوباره زندگی کنم.و اینبار چشمامو باز کردم تا به چشم عاشق نگاه نکنم چون چشمای عاشقا کور میشه و چیزی نمیبینه.

اینجور که تو میگی انگار با خودشم رو راست نیست حیف عمرت .من از هجده سالگی تا بیست وچهار سالگیم حیف شد و دود شد و رفت هوا.بهترین سالهای عمرم رو به پاش گذاشتم .عزیزم واقعا حیفه بعدا برات حسرت بزرگی میشه.اگه میبینی واقعا اینجوریه و تعادل نداره موندن باهاش بی فایده اس.پسرا خیلی راحت میزارن و میرن و این ماییم که میشکنیم.سعی کن چشماتو باز کن و واقعیت ها رو ببین و هرچه زودتر تکلیفتو معلوم کن نزار چند سال بگدره و بعدش بگی کاش زودتر میفهمیدم

اره راس میگین. همه همینو بهم میگن. منم متوجه شدم به درد من نمیخوره. کم کم کاری میکنم خودش با پای خودش بزاره و بره