عزیزان من خودم طلاق گرفتم.
ولی طلاق کار هر کسی نیست. چه روحی و روانی
چه عاطفی و جسمی
چه مالی
چه اجتماعی...
من از نظر عاطفی و جسمی، با وجود عاطفی بودن بسیار، به هدایت خداوند کاملا خوددار و نجیب هستم. (ان شاءالله که همینطور بمانم)
از نظر مالی به لطف خدا و تلاش خودم و البته شکر و قناعت، مشکلی ندارم.
از نظر اجتماعی ،به لطف خداوند مستقل، با تجربه و تحصیلکرده ام و جایگاه مناسبی رو دارم و تحت تاثیر حرف و حدیث همکار و فامیل و همسایه نیستم.
از نظر روحی و روانی هم ضعیف و وابسته و طفیلی نیستم، ولی هنوز روح و روانم ترمیم نشده و واقعا خسته و دلمرده و بی انگیزه ام....
شما فکر کنید منی که در سه وجه قاطعانه قوی هستم هنوز روحم خکب نشده و کمرم خممممم شده از طلاق.
بنابراین طلاق کار هر کسی نیست....
اصلا کار هر کسی نیست...
زنی که تنبل و راحت طلبه و میخواد بعد از طلاق از جیب پدر و مادر و برادر بخوره، آدم طلاق نیست! کم میاره...
زنی که ضعیف النفسه و به دنیال یک آغوش یا دوستت دارم وا میره ، آدم طلاق نیست ! خراب میشه...(البته قضاوت نمیکنما... فقط میگم گسی که خودش رو میشناسه نباید خودش رو تو گودال بندازه)
زنی که تنهایی نمیتومه زندگی کنه، خرید کنه، تصمیمات مهم بگیره، با دنیا مبارزه کنه، آدم طلاق نیست! کم میاره...
یعنی طلاق از ازدواج توانمندی های بیشتری میخواد!!!!
من موافق ظلم پذیری نیستم ولی نسخه طلاق برای هر کسی نیست.
یا باید خانواده بسیاااااار مهربان و حمایتگر داشته باشه و یا خودش خیلی قوی باشه