خب همونجا در گوشش بگو اینجوری بده مثلا لباست میره بالا زشت میشه، بگو یکی بهت برسونه. ولی خیلیم تذکر بدی حس بدی بهت پیدا میکنه. شاید مثلا یه بار باید بشینی باهاش حرف بزنی بگی اگر ناراحت نمیشی میخوام رو یه سری چیزا نظرم رو بگم. بعد همشو بگی، بگی اینا معنیش این نیست که من خودم رو بهتر میدونم یا چی، فقط نوع دیدمون و بزرگ شدنمون فرق داره. یا یه کتاب آداب معاشرت بهش هدیه بده یا بخون براش تعریف کن یه کتاب میخوندم اینا توش بود.
میدونم منم خودم همینجورم، من بخوام انتقاد کنم همش حس میکنم دارم دل طرف رو میشکنم، ولی میبینم بقیه خیلی راحت یه چیزی به یکی میگند. ولی الآن بعد از دو سال و نیم که از ازدواجم گذشته فهمیدم باید انتقاد کنم، خواسته هام رو بگم و خودم رو هم توی زندگی در نظر بگیرم. کم کم شناختم هم که بالا رفته مهارت انتقاد کردنم هم بهتر شده، فقط گاهی به اوایل ازدواجم که فکر میکنم به خودم میگم چجوری بهش فلان چیز رو نگفتم؟ چرا تحمل کردم و انقدر خودم رو اذیت کردم؟؟
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
