بیشتر همکارای من بچه دارن. خیلی هاشون دو تا بچه دارن یکی از همکارام سه تا بچه داره. اصلا دلیل قانع کننده ای نیس. متاسفانه خیلی از همجنسای من به این بهونه که من بچه داری میکنم پس نمیرم سر کار خودشونو راحت میکنن. منم خیلی دوست دارم خوندار باشم و سرکار نرم. ولی غرورم اجازه نمیده به شوهرم بگم بهم پول بده.
من موافق کار کردن زنم ولی تو شرایطی ک اذیت نشه زن
کاش واسه مادرا شغلایی با ساعت کاری کم و تعطیلی بیشتر از شغل اقایون و حقوق مناسب درنظر میگرفتن ک هم زن خوشحال و بااعتناد ب نفس میموند هم جسمش خراب نمیشد هم بچه هاشو میتونست خوب رسیدگی کنه
دنیا برعکس شده برا شما ،باید نصف نصف خرج کنید حداقل نه همه خرج با شما باشه
بعضی مردا میگن چون شاغلی از خونه میزنی و من رضایت دادم و این حرفا پس تو هم باید از حقوقت خرج زندگی کنی ولی برا شوهر شما کلا انداخته رو دوش شما خرج رو اینجور ک میگید اینجور نمیشه باهاش صحبت کنید
ببین با سیاست رفتار کن. نگو خرجای خونه با تو. ولی مثلا بیرون رفتین واسه بچه لباس بخرین تو دست تو جیب نکن. رفتین بیرون پیتزا خریدین تو نرو پای صندوق بذار اون حساب کنه. یا مثلا زنگ بزن لیست خرید بده بگو گوشت بخر ماست بخر مرغ بخر نوشابه بخر. باهاش برو بیرون مانتو بخر حتی تعارف هم نکن بذار اون بره پای صندوق. پول شارژ ساختمونو بده. پول تعویض روغن و بیمه ماشین. حالا شما اجاره خونه ندارین ولی واسه بقیه اجاره خونه رو اون بده. هیچوقت بهش نگو که اینکارارو بکنه. با سیاست برو کنار بذار اون انجام بده و عادت کنه. اینجوری هیچ منتی هم سرت نیس و خودش خودکار انجام داده و در اصل تمام مخارج و انجام داده. حالا با دخترت دو نفری رفتی بیرون یه بستنی واسش خریدی یا تنها رفتی بیرون پول تاکسی و خودت حساب کردی این که چیزی نیس. خرجای اصلی هموناییه که بهت گفتم.
