در رفتگی لگن یک آسیب دیدگی جدی است. پس از برگرداندن لگن به شرایط اولیه و کاهش درد بیمار، لازم است به تدریج فعالیت هایی که باعث وارد شدن فشار به لگن می شود، شروع گردند. در این حالت بیمار معمولاً فعالیت را با وارد کردن محدود فشار به لگن با استفاده از چوب زیر بغل یا واکر شروع می کند و سپس با گذشت یک دوره زمانی مشخص، کل وزن بدن خود را بر روی لگن قرار می دهد. در این حالت شروع وارد کردن فشار به لگن و پیشرفت درمان دررفتگی لگن بستگی به شدت آسیب وارد شده به لگن دارد. تاکید اصلی در این رابطه بر کاهش درد، پیشرفت در تحمل وزن، بهبود دامنه حرکت، تقویت لگن و پایداری آن است. در این رابطه می توان به نکات زیر توجه کرد:
- قدم زدن و فعالیت هایی که مستلزم وارد کردن فشار به لگن هستند، می توانند برای کمک به بیمار برای کنار گذاشتن ابزارهای کمکی و پیشرفت شرایط جهت تحمل کل وزن بدن توسط لگن مفید و سودمند باشند.
- انجام تمرین های دامنه حرکتی: این تمرین ها می توانند دامنه حرکتی بیمار را بازیابی کرده و از قرار گرفتن لگن در موقعیت نامناسب در طول دوره بهبود رباط ها و عضلات جلوگیری نمایند.
- انجام تمرین های تقویتی: این تمرین ها می توانند بر ساختمان عضلانی لگن تاثیر گذاشته و قدرت کلی پا را افزایش دهند.
- تمرین های تثبیت کننده: این تمرین ها بطور عمده بر تثبیت وضعیت ساختاری لگن به منظور تحمل وزن و بهبود ثبات دینامیک مفصل تمرکز دارند.
- تمرین های عملکرد: شامل پیشرفت در وضعیت فعالیت بیمار شامل فعالیت های روزمره (بالا رفتن از پله، زانو زدن، چمباتمه زدن، وارد و خارج شدن از اتومبیل، و موارد مانند آن)، یا بازگشت به سطح بالای فعالیت در ورزش است.
متخصص فیزیوتراپی می تواند از مودالیتی ها شامل امواج مافوق صوت، تحریک الکتریکی، یخ و سرما درمانی، لیزر و سایر روش های کاهش درد و التهاب برای تاندون و بورس استفاده کند. علاوه بر این فیزیوتراپ می تواند یک برنامه تمرین خانگی شامل تمرین های تقویتی، کششی، و تثبیت کننده در اختیار بیمار قرار داده و دستورالعمل هایی را برای انجام فعالیت های روزمره و پیشرفت در سطح فعالیت ها به وی ارائه کنند. انجام این کار می تواند یک بخش مهم از فیزیوتراپی و ایجاد استقلال برای بیمار در انجام فعالیت های روزمره باشد.