ببین ما هرچی هم بگیم تو کارخودتو میکنی.
پس خودمو خسته نمیکنم و میذارم تا سرت به سنگ بخوره و بعد از تصمیمت پشیمون بشی
خب پس دقیقا روی الگوهای روانیت داری یه انتخابی میکنی که کسی بیاد جای باباتو پر کنه برات.ولی هیچکس هیچوقت نمیتونه اینکارو کنه.بخصوص همسر.
و ازدواج با این اختلاف سن،خیلی اشتباهه.تو وقتی ۳۰ ساله ای و تازه وقت بچه دار شدنت و جوونی کردن و خوشی کردنته،شوهرت میشه یه مرد ۵۲ ساله که کم کم داره تو سراشیبی پیر شدن میفته و دغدغه هاش زمین تا اسمون با تو فرق داره.نه حرف مشترک خواهید داشت،نه دغدغه مشترک،نه تفریح مشترک،نه هیچی.
تازه اون وقتی سنش بالاست احتمالا خیلی زودتر از اینا از تو بچه میخواد و تو به جای زندگی کردن باید بیفتی تو بچه داری
مطمئنا رابطه تون تازه شروع نشده،تو زیر ۱۸ بودی وقتی رابطه تون شروع شده در حالی که اون یه مرد بزرگ بوده.مردی که تو این سن و سال به این بلوغ عقلی نرسیده که سراغ دختربچه زیر ۱۸ سال که جای بچشه و حتی هنوز به سن قانونی نرسیده نباید بره،جلوترم برید،تو خیلی موادد دیگه هم همینقد نابالغانه عمل میکنه و این خیلی خیلی بد و خودخواهانه ست
به جای اینکه منتظر شی بابات اوکی بده،از بابات بخواه پول بهت بده که بری جلسات رواندرمانی.
چون میگی پیش هیچ پسری ارامش نمیگیرم به هیچ پسری فکر نمیکنم چون فکر اینده هستی چون طرفو پسندیدی ومیخای سریع به بالا برسی بازم بگم
ولی نظر من اینه صبر کن دانشگاهو تموم کن بعد ازدواج کن حوانهای الان با عشق میرن جلو معلومه که شما با عقل میری جلو
بعدش میتونی شما ایشون جوان نگه داری با شور نشاطی که داری مشوق جوانی طرفت بشی انشاله هرچی خیره خدا برات بخواد وبیاد تو زندگیت
