بعد از هفت سال زندگی از شوهرم کتک خوردم

کاملا درک میکنم چی میگی عزیزم

اما خب ماها اول و آخرش محکومیم به بخشیدن مگه نه؟مادره نمیتونه ک بچه هاشو ول کنه بره،کلی هم مشکلات هست بعد طلاق،بعدم سر یه دعوا ک آدم جدا نمیشه....خلاصه بهتره بین خودشون بمونه مسائل

اینا رو اصلا از سر بی دردی نمیگم شعار نیست،دلم خون میشه وقتی میگم، یه سری چیزا میاد تو ذهنم ک خوره ی روحم شده...درکل چاره ای نداریم یه عده از ما....مادره...

اینطور نیس؟

متوجهم،اما عزیزم تو دعوا کنی یا نکنی متاسفانه شوهرت همینه خواهر من

خودتو بچه هاتو عذاب نده.گیریم مادرش آدم بدیه تو خودتو به کتک بدی مادرش خوب میشه یا پسرش درست میشه گلم؟اگه میخای باهاش زندگی کنی روشو باز نکن تو روی خودت

شوهرت آدم خوبیه ک ۷ سال روت دست بلند نکرده عزیزم

ای بابا....ای بابا.....اگه از زندگی‌خیلیا خبر داشتی عزیزم...چی بگم گلم،چی بگم....

میگن یکی بود،خیلی خوب بود،هرروز به عشقش گل‌میداد،محبت میکرد،واسش کم نمیذاشت....یکیم بود هرروز خدا میزد،میشکست،توهین میکرد....تا اینکه یروز رسید آدم خوبه دیگه گل نداد،آدم بده هم دیگه نزد...گفتن ا  اولی چه قد بده،این دیگه محبت نمیکنه،باید ازش جدا شد!!!...اون یکیام گفتن این آدم بده چقددد خوب شده! امروز نزد!!....هه!

حکایت تلخیه.منظورم با تو نیست البته،یهو نمیدونم چرا یادش افتادم،حالم یکم گرفتس ببخشید 

میدونی،فکر میکنم الان ازش خیلی شاکی و دلخوری واسه همین اینجوری میگی.البته اشتباهم نمیگی ولی شاید آروم بشی خودت هم حرف منو قبول داشته باشی که ۷ سال نزدنش خیلی با ارزشه

اما اینکه ازت نخواسته خونه رو ترک نکنی خیلی خیلی بده

درسته گلم ولی برای اینکه کرگ و پر شوهرش بریزه و حسابی پشت دستش داغ شه که ازین کارا نکنه گفتم یخورده تنبیه شه با ندیدن زنش .