منم تجربه نکردم،شدیدا سختگیر و مراقب و در حق من خسیس
دوستامو میدیدم میرفتن گردش تفریح با کارت پر پول ،همیشه با لباسای جدید و رابطه های جدید
من یه دختر تنها بی پول و منزوی که اگه کار میکردم برای تغییر شرایط هم حقوق مو میگرفتن،با یه خانواده از هم گسیخته پر خیانت،که از لو رفتن اونا جدا ترس و وحشت داشتم
هیچوقت خانوادمو نمیبخشم که نگاه شرایط نکردن و فقط بچه دار شدن،راضی تر بودم سقطم کنن تا تو یه خانواده اینطوری عذاب بکشم
الانم که شوهرمو دوست ندارم، یه ادم کامل و ایده آله، ولی چون دوسش ندارم مدام بحثه مدام دعواست،مدام دلم میخواد کاش ازاد بودم رابطه رو تموم میکردم و یکی دیگه شروع میکردم، دوسش ندارم چون تحمیل خانوادست شاید اگه انتخاب خودم بود قبلش آشنایی بود الان دلم براش میرفت
کاش زودتر بمیرم ،مرده شور این زنده بودن رو ببرم
تفاوت من تو این بود که همیشه دهنم رو با پول بستن
گفتم چرا بابا نیست ؟واسم گوشیه گرون قیمت خریدم گفتم چرا بیرون نمیتونم برم ؟ پول دادن هرچی میخوام بخرم ؟ گفتم مسافرت نمیریم ؟ گفتن در عوض پولشو میدیدم بهت
میرفتم بغلشون کنم بوسشون کنم برو کنار حوصله نداریم
وقتی میدیدن ناراحت شدم پول میدادن که از دلم در بیاد بابام فوت کرد ناراحت بودم واسم طلا میخریدن
یعنی علنی نه تفریحی داشتم نه حتی بجز یکبار مشهد در بچگی جاییو دیدم نه فامیل دیدم حتی تو خونه با هم ارتباط نداشتیم هیچیه هیچی
تا یهو زد و داداشم تصمیم گرفت مزدوج بشه حدود یک سال ، یک سال و نیم پیش و از ساعتی که رفت خاستگاری‌همون پولی هم که بود از روی من قطع شد و رفت سمت زن داداشم مامانم اگر منو حداقل میدید به این شکل که‌پدلی بدم دلش شاد شه الان از دهن من میکشه میده میکه عروسم خوشحال شه
علنا خرج اضافیم واسشون علنا منتظرن شوهر کنم برن علنا خودشونو کشتن با دختر جدیدشون
به شدت ازشون خستم
ولی نمیخوامم بخاطر دور شدن ازشون خودمو بندازم تو چاله ی ازدواج و اسیر کنم خودمو
میفهمم چی میگید منم به اصرار خانواده یه نامزدی اجباری داشتم که به شدت پولدار بود و منو دوست داشت ولی عذاب میکشیدم کنارش راضی به جدایی نمیشدن بعد یکسال اقدام به خودکشی کردم و فهمیدن قضیه جدیه الان زیاد قفلی ندارن رو مسئله ازدواجم بعد اون ادم
میفهمم به شدت سخته
ولی من امتحانش کردم وقتی بمونی هیچ چیز قشنگی نداره
همه چی بدتر میشه
اگر‌هم تمام بشه باز یک نوع دیگه
اگر عقل الان رو داشتم طور دیگه‌ای خودم رو از اون مخمصه نجات میدادم نه با اسیب رسوندن به خودم
خیلی همه چی تمومه،قد بلند و خوش قیافه و خوش اخلاق و تحصیلکرده و روشنفکر و اوضاع مالی خوب
ولی در نهایت تحمیلیه،نمیتونم ببخشمش،چون تو ۲۰ سالگی بهش گفتم دوسش ندارم گفت کنار میای،دید حالم خیلی خرابه ولی نرفت موند تا خانواده ام مجبورم کنن، هیچکدوم رو نمیبخشم، تمام کودکی و جوانیم رو خانوادم سوزوندن و باقیشم همسرم،حتی اگه جدا هم بشم باز اون دختر مجرد سابق نیستم
