نه به خدا منو بشناسی اینو نمیگی.تمام تلاشمو برای گرم بودن زندگیم میکنم.ازاول زندگیمونم کنار اونا فقطخوش بود من خر نفهمیدم این به خاطر وابستگیشه.کلا تو خونه خودمون حاضر نیس یه ساعت بمونه میگه بریم جایی ولیاونجا حاضره ساعت ها بیکار بشینه فقط سرشو بکنه حتی تو گوشی .اونا بگو بخند ندارن همشششش دعوا و درگیری دارن.همشیکی به یکی میپره یا قهره.خصوصامامانش.ولی یه طوری رفتار میکنن انگار شوهر من نباشهشالوده زندگیشون ازهم میپاشه برای همین اصلا نمیتونه بدون اونا خوش باشه عذاب وجدان میگیره.با اونا هم که خوشی تقریبا معنا نداره
بمیرم.خیلی سخته خدایی
الان میگه برگردیم همون خونه پیش مامانش اینا میگه پول خونه ندارم چاره ای نیس.
نمیخوام برم اونجا
تو خونه خودم نشستم اخر سر بهم گفتن جامونو تنگ کرده بودی نمیخوام تا بچه ام گریه میکنه بدوعه بیاد پایین یا یه بند بیاد پیش بچه ام نمیخوام خزعبلات مغز خودشو بکنه تو سر بچه من.راهکار میخوام چطوری نرم اونجا
منم چهار سال خونه ی مادر شوهرم بودیم هر روز دعوا همش ازم بهونه میگرفتن واقعا خیلی بده
واقعا زندگی کردن با خانواده شوهر اشتباه
بنظرم کوتاه نیا چون اگه بری دوباره از اونجا بیرون اومدن سخته اونم با بچه خیلی سخته واقعا
بازم شرایط اقتصادی شوهرتو در نظر بگیر شده تو یه خونه کوچولو هم رفتی نرو اونجا 😐
خدارو شکر ما الان ۷ ساله جدا شدیم
درخواست دوستیمو قبول کن
