بعد از آن چطور با این مسأله برخورد کردید؟
- من همیشه به خودم امید می‌دادم. همیشه می‌گفتم! پنجاه سال با هم زندگی می‌کنیم. می‌گفت: بگذار پنج سال با هم باشیم، بقیه‌اش طلبت. هیچ وقت فکر نمی‌کردم این قدر سریع برود. نمی‌دانم چطور پرکشید و رفت.
کجا شیمیایی شدند؟
- دقیقاً نمی‌دانم. ولی چندبار مجروح شده بودند، سه ـ چهاربار.
عوارض شیمیایی چه موقع بروز کرد؟
- همیشه اول تا یازدهم دی‌ماه هر سال مریض بود. گاهی اوقات شدت داشت و گاهی ضعیف بود. میکروبی در گلویش بود که این میکروب همیشه در اول دی‌ماه بروز می‌کرد که خدا عمر دهد دکتر بابامحمودی را، اگر او نبود، همان اوایل ایشان شهید شده بودند. تمام درد و مرض سید مجتبی را دکتر بابا محمودی تشخیص داده بود و همیشه هم ایشان درمانش می‌کردند. این بار هم که شهید شد دکتر بابامحمودی نبود، مسافرت بودند و کنفرانس داشتند و دکترهای دیگر هم نتوانستند تشخیص بدهند.
مجروحیت ایشان به چه صورت بود؟
- طحال نداشت. 15 سانت روده نداشت، میگرن عصبی داشت. میکروبی هم در گلویش بود که وقتی بروز می‌کرد، دیگر نمی‌توانست حرف بزند.
چطور با این نفسشان مداحی می‌کردند؟
- این یازده روز دیگر به هیچ وجه. خانه‌نشینِ خانه‌نشین بودند.
هم اطاقی هایش می‌گفتند: لحظه اذان که شد بعد از یک هفته بیهوشی کامل، بلند شد و همه را نگاه کرد و شهادتین را گفت و گفت: خداحافظ و شهید شد.
- خیلی عجیب بود. می‌گفت: هر وقت شیمیایی شدم، همین اوایل دی ماه بود و عجیب تر اینکه 11 دی‌ماه روز تولد و هم روز شهادتش بود. در دی ماه ازدواج کردیم. زهرا هم 8 دی ماه به دنیا آمد. بزرگترین اتفاقات زندگی ما در دی‌ماه بود. اتفاقاً فرزند دومم هم را که باردار بودم، در دی‌ماه تصادفی داشتم که فوت کرد. این اتفاق دو سه سال بعد از زهرا بود و ایشان به قدری ناراحت شده بود که تا یک ماه نمی‌توانست حرف بزند. می‌گفت حتماً بچه‌ام پسر بود. پسر دوست داشت و دوست داشت که مثل خودش مداح شود.
از نحوه شهادت شهید علمدار بگویید.
- گفتم که همیشه اول تا یازده دی‌ماه هر سال مریض بود. حتی یکسال در این مدت سالم نبود. وقتی میگرن عصبی‌اش بروز می‌کرد، استامینوفن می‌خورد، پتو دور سرش می‌پیچید و بعد شروع به داد زدن می‌کرد. می‌گفتم: آقا چرا داد می‌زنی؟ می‌گفت: به خدا سرم خیلی درد می‌کند. اگر داد نزنم، نمی‌توانم آرام بگیرم؛ مجبورم.
دفعه آخری که مریض شده بود، اتفاقاً از مراسم دعای توسل برگشته بود. همیشه حدود 12 تا 12:30 برمی‌گشت. دیدم حال عجیبی دارد. او که هیچ وقت شوخی نمی‌کرد و جدی بود، آن شب شنگول بود. تعجب کردم. گفتم: آقا! امشب شنگولی؟! چه خبر است؟ گفت: خودم هم نمی‌دانم؛ ولی احساس عجیبی دارم. دلم می‌خواهد بخندم. حالت عجیب و غریبی داشت.
5 سال با هم بودیم اما اصلاً از این رفتارها از او ندیده بودم. حرفهایی می‌زد که انگار می‌داند می‌خواهد برود. فکر کردم اینها جزء شوخیهای جدید است. می‌گفت: آقا امضاء کرد. آقا امضاء کرد، داریم می‌رویم. بعد گفت: به فلانی (یکی از دوستانش) بگو بیاید من کارش دارم. به دوستش زنگ زدم. آن شب خوابید. نزدیک صبح، دیدم خیلی تب دارد. من در بابل کارمند بودم. می‌خواستم مرخصی بگیرم که او قبول نکرد. گفت: تو برو دوستم می‌آید و مرا به دکتر می‌برد.
به او سفارش کردم که فقط پیش دکتر بابامحمودی برود. چون دکترهای دیگر از اوضاع او باخبر نبودند. به دوستش گفته بود: قبل از اینکه بیمارستان بروم، بگذار بروم حمام. گفت: چرا؟ گفت: «می‌خواهم غسل شهادت بکنم. آقا آمد و پرونده مرا امضاء کرد. گفت تو باید بیایی. دیگر بس است توی این دنیا ماندن. من دیگر رفتنی هستم. بیخود برای من زحمت نکشید. مردن مرا شما به تأخیر می‌اندازید. من امروز، فردا می‌میرم؛ ولی شما یک هفته می‌خواهید مردن مرا به عقب بیندازید.» غسل شهادت انجام داد و رفت بیمارستان و همانطور که گفته بود یک هفته بعد شهید شد.
لحظه شهادت بالای سرش بودید؟
- من اصلاً نمی‌توانستم تحمل کنم. قیافه‌اش طوری شده بود که تا می‌دیدم از حال می‌رفتم. زهرا هم کوچک بود واقعاً خیلی سخت گذشت. لحظات دردناکی در بیمارستان بودم چون قسمت ایزوله بودند، نمی‌گذاشتند کسی داخل بماند. وقتی می‌خواستند با هلی‌کوپتر او را برای مداوا به تهران ببرند سه تا هلی‌کوپتر آمده بود. خیلی جالب بود وقتی که می‌خواستند او را داخل آسانسور بگذارند، آسانسور کار نمی‌کرد و موقعی که او را بیرون می‌آوردند و خودشان آسانسور را امتحان می‌کردند، می‌دیدند آسانسور راحت کار می‌کند. همه تعجب کرده بودند. چندین بار امتحان کردند، باز همین وضع پیش آمد. هم اطاقی هایش می‌گفتند: لحظه اذان که شد بعد از یک هفته بیهوشی کامل، بلند شد و همه را نگاه کرد و شهادتین را گفت و گفت: خداحافظ و شهید شد.
سلام خواهر جونم خانوم میلانی گلم صبحتون بخیر وشادی خدای شهدا بهترین ها رو نصیبتون کنه
هدیه امروز من و هزار صلوات هدیه به خانوم فاطمه زهرا سلام الله علیه به نیابت از شهید بزرگوار انشاالله همگی عزیزان تایپیک حاجت روا بشن
(چون آپلود عکس ها باعث دیر ارسال شدن
مطلب میشه با اجازه از تعداد عکس های ارسالی کم میشه 🙏).
..............................
از تشییع جنازه و بعد از شهادتشان بگویید؟
- مردم استقبال خیلی خوبی کرده بودند. از تمام استان مازندران آمده بودند چندین هزار نفر، تشییع جنازه و مراسم ایشان بسیار باشکوه بود.
آیا عنایات دیگری هم از ایشان دیدید؟
این را که پرسیدید یاد خواب پدر یکی از شهدا افتادم. زمانی که مجتبی تازه شهید شده بود، پدر یکی از شهدا آمده بود و دنبال شهید علمدار می‌گشت. گفت: «من چند وقت پیش در خواب دیدم جنازه‌ای را دارند می‌برند. گفتم: این جنازه کیه؟ یکی از تشییع کنندگان گفت: این شهید علمدار ساری است.
یکی از دوازده سرباز آقا امام زمان(عج) بود. دوازده تا سرباز مخلص در مازندران داشت که یکی علمدار بود که شهید شد. یازده تای دیگرش هنوز هستند. گفت: اتفاقاً خود امام زمان هم تشریف آوردند که با دست خودشان شهید را داخل قبر بگذارند.»
آخرین لحظه قبل از اینکه به بیهوشی کامل برود، کنارش رفتم. به من گفت: می‌دانم بعد از من زندگی برای تو و دخترم خیلی سخت خواهد بود؛ چون بدون وجود مرد واقعاً سخت است. ولی همیشه این یادت باشد که با خدا باش. خدا با توست و من هیچ وقت تو و دخترم را فراموش نمی‌کنم. سعی میکنم همیشه در هر جا باشم، پیش شما بیایم و الحمدالله ثابت هم کرده است.
علاوه بر این چندین بیمار از طریق شهید شفا پیدا کرده‌اند. مثلاً دختر دانشجویی از تبریز خودش می‌گفت: من سرطان داشتم و دکترها ناامید شده بودند و ساعت مرگم را تعیین کردند. یکی از بچه‌های مازندران در خوابگاه دانشگاه تبریز بود. عکس شهید علمدار را داشت. به من گفت: این شهیدی است که جدش خیلی معجزه دارد. اگر توسل به جدش بگیری حتماً شفا می‌گیری. من آن شب و چند مدت بعد هم، پشت سر هم خواب شهید علمدار را دیدم که می‌گفت: من برای تو جور میکنم که با دانشجویان بیایی شلمچه. وقتی برگشتی، شفا می‌گیری و همین هم شد
