شهيد سيدمجتبی علمدار 🌹 علمدار 🌹 💛 فاتح دل‌ها 💛 ..زیارت روزانه شهدا ( روز نود و چهارم ) 🌿⁦☘️⁩🌿

شهید علمدار در کردستان عراق از ناحیه پهلو مورد اصابت گلوله قرار گرفت و مجروح شد. وی سرانجام 11 دی 1375 هنگام اذان مغرب بر اثر عوارض شیمیایی به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید

«بسمه تعالی»

وصیت می‌کنم مقدار دارایی ناچیزی که دارم غیر از ثلث آن مابقی به همسرم سیده فاطمه موسوی برسد و از ایشان تقاضا دارم نهایت توان خود را برای بهتر تربیت کردن تنها بازمانده‌ام، یعنی دختر عزیزم سیده زهرا علمدار به کار بگیرند و از خداوند منان برای ایشان و دخترم طلب توفیقات وافر الهی را دارم.

از همسر عزیزم تقاضا دارم این بنده‌ی حقیر سراپا گناه را در کوتاهی و قصور و تقصیرات مورد عفو و بخشش خود قرار دهد؛ چرا اینکه خداوند عفو کنندگان را دوست دا

همین‌طور از یادگارم می‌خواهم از اینکه برای او پدر خوبی نبودم مرا ببخشد، خداوند به ایشان مقامات عالی و دنیوی و اخروی عنایت فرماید، از پدر و مادرم نیز طلب عفو و بخشش می‌نمایم. همینطور از کلیه کسانی که به نحوی حقی گردن حقیر دارند بخاطر خداوند بخشنده‌ی مهربان از این بنده‌ی آلوده درگذرند.

ادامه .....

وصیت می‌کنم مرا در گلزار شهدا ساری دفن کنند و تنها امید من که همان دستمال سبزی است که همیشه در مجالس و محافل مذهبی همراه من بوده و به اشک چشم دوستانم متبرک شده را بروی صورتم بگذارند و قبل از آن که مرا در قبر بگذارند مداحی داخل قبرم برود و مصیبت جده غریبم فاطمه‌ زهرا (س) و جد غریبم حسین (ع) را بخواند و از مستمعین گرامی می‌خواهم که اشک چشمشان را داخل قبر من بریزند تا در ظلمت قبر نوری شود و این را باور کنید که از اعماق قلبم می‌گویم من از ظلمت قبر و فشار قبر خیلی می‌ترسم.شما را به حق پنج تن آل عبا تا می‌توانید برایم دعا کنید و نماز شب اول قبر برایم بخوانید و زمانی که زیر تابوت مرا گرفتید و بسوی آرامگاه می‌‌برید تا می‌توانید مهدی (عج) فاطمه (س) را صدا بزنید.

کی واهمه دارد ز مکافات قیامت

آنکس که بود در صف محشر به پناهت

73/4/13»

هنگامی كه همراه نسيم سحری نوای روح بخش اذان صبح در يازدهم دی ماه سال ۱۳۴۵ در كوچه پس كوچه های شهرستان ساری طنين انداز شد «سيدمجتبی» چشم به جهان گشود و خانواده علمدار با تولد دومين فرزندش بار ديگر سبز پوش شد .

سيد مجتبی در خانواده ای مذهبی و عاشق اهل بيت در شهرستان ساری ديده به جهان گشود. دوران تحصيلش را در ساری طی نمود و برای اولين بار در حالی كه تنها ۱۷ سال داشت به عضويت بسيج درآمد و در اواخر سال ۱۳۶۲ به كردستان رفت.

سيد برای اولين بار در عمليات كربلای يك شركت كرد و مدتی پس از آن وارد گردان مسلم بن عقيل در لشكر۲۵ كربلا شد و تا پايان جنگ در آنجا ماند. او در عمليات كربلای ۴و۵ حضور داشت، در كربلای ۸ مجروح شد و مدتی بعد به جبهه بازگشت و در عمليات كربلای۱۰ در جبهه شمالی محور سليمانيه- ماووت شركت نمود.

سيد مجتبی علمدار در سال ۱۳۶۶ مسئووليت فرماندهی گروهان سلمان از گردان مسلم ابن عقيل - از گردانهای خط شكن لشكر۲۵كربلا- را برعهده گرفت و در عمليات والفجر۱۰نقش آفرينی موثری داشت.

شهيد علمدار در سه راهی خرمال، سيد صادق، دوجيله در منطقه كردستان عراق رشادتهای فراوانی را ازخود نشان داد و از ناحيه پهلو مورد اصابت گلوله قرار گرفت و بشدت مجروح شد.

سيد مجتبی با حضور در عملياتهای مختلف چندين بار مجروح شد ولی بيشتر اوقات بدون مراجعه به پزشك زخمهايش را درمان می كرد، در عمليات والفجر ۸ شيميايی شد .سيد در طول دوران دفاع مقدس بر اثر مجروحيتهای مختلف طهال و بخشی از روده خود را از دست داده و به دليل ميگرن عصبی و ميكروبی كه در گلويش وجود داشت هر سال تقريباً از اوايل تا يازدهم دی ماه به شدت بيمار می شد .

سيد مجتبی بعد از اتمام جنگ در واحد طرح و عمليات لشكر ۲۵ كربلا در ساری مشغول خدمت شد و در دی ماه سال ۱۳۷۰ با خانم سيده فاطمه موسوی ازدواج كرد كه ثمره آن دختری به نام زهرا بود.

سيد علاوه بر مسئوليت در واحد تربيت بدنی لشكر بعنوان عضو اصلی هيأت رهروان حضرت امام (ره) هم ايفای وظيفه می كرد. او مداح اهل بيت بود، هميشه مراسم را با نام حضرت مهدی (عج) شروع می كرد و در حاليكه به امام حسين (ع) ارادت خاصی داشت. مظلوميت آن خاندان را صدا می زد.بيت الزهرا مسجد جامع، امام زاده يحيی، مصلی امام خمينی، هيأت عاشقان كربلا و منازل شهدای شهرستان ساری هميشه با نفس گرم حاج سيدمجتبی معطر می شد و بچه ها نيزبا صوت داووديش مداحی را می آموختند.

وی از ديگران بسيار دست گيری می نمود . نماز شبهايش هميشه برقرار بود و زيارت عاشورايش ترك نمی شد و ذكر يا زهرا هميشه بر لبانش بود . او كه بعد از جنگ، با ياد و خاطره همرزمان شهيدش زندگی می كرد از دوری آنان سخت آزرده خاطربود و در همه مداحی ها آرزوی وصال آن راه يافتگان شهيد را داشت.

حاج سيد مجتبی علمدار در اوايل دی ماه سال ۱۳۷۵ به دليل جراحت شيميايی روانه بيمارستان شد و بعد از يك هفته بی هوشی كامل هنگام اذان مغرب روز يازدهم دی ماه نماز عشق را با اذان ملكوتيان قامت بست و به ياران شهيدش پيوست.

جملاتی از شهيد علمدار:

آدم بايد توجه كند. فردا اين زبان گواهی می دهد. حيف نيست اين زبانی كه می تواند شهادت بدهد كه اينها ده شب فاطميه نشستند و گفتند: يا زهرا ، يا حسين (ع) آنوقت گواهی بدهد كه مثلاً ما شنيديم فلان جا لهو و لعب گفت، بيهوده گفت، آلوده كرد، ناسزا گفت، به مادرش درشتی كرد.

احتياط كن! تو ذهنت باشد كه يكی دارد مرا می بيند، يك آقايی دارد مرا می بيند، دست از پا خطا نكنم، مهدی فاطمه(س) خجالت بكشد. وقتی می رود خدمت مادرش كه گزارش بدهد شرمنده شود و سرش را پايين بيندازد. بگويد: مادر! فلانی خلاف كرده، گناه كرده است. بد نيست ؟!!! فردای قيامت جلوی حضرت زهرا(س) چه جوابی می خواهيم بدهيم.

خاطراتی از شهيد علمدار

۱)ايشان انگشتری داشتند كه خيلی برايش عزيز بود. می گفت اين انگشتر را يكی از دوستانش موقع شهادت از دست خود در آورده و دست ايشان كرده و در همان لحظه شهيد شده است. ايشان وقتی به آبادان برای مأموريت می رود، اين انگشتر را بالای طاقچه حمام جا می گذرد و دربازگشت به ساری يادش می افتد كه انگشتر بالای طاقچة حمام جا مانده است. وقتی آمد خيلی ناراحت بود. گفتم: آقا چرا اينقدر دلگيری؟ گفت: وا.. انگشترِ بهترين عزيزم را در آبادان جا گذاشتم، اگر بيفتد و گم شود واقعاً سنگين تمام می شود.گفت: بيا امشب دوتايی زيارت عاشورا و دعای توسل بخوانيم شايد اين انگشتر گم نشود يا از آن بالا نيفتد. جالب اينجا بود كه ما زيارت عاشورا را خوانديم و راز و نيازكرديم و خوابيديم. صبح كه بلند شديم ديديم انگشتر روی مفاتيج الجنان است. اصلاً باورمان نمی شد همان انگشتری كه در آبادان توی حمام جا گذاشته بود روی مفاتيج الجنان بالای سرما باشد .

۲)سیّد هميشه « يا زهرا(س) » می گفت. البته عناياتی هم نصيب ما می شد. مثلاً دو سه بار اتفاق افتاد كه بی پول شديم. آنچنان توان مالی نداشتيم. يكبار می خواستم دانشگاه بروم اما كرايه نداشتم. ۵ تا يك تومانی بيشتر توی جيبم نبود. توی جيب ايشان هم پول نبود. وقتی به اتاق ديگر رفتم ديدم اسكناسهای هزاری زير طاقچه مان است. تعجب كردم، گفتم: آقا ما كه يك ۵ تومانی هم نداشتيم اين هزاريها از كجا آمد. گفت: اين لطف آقا امام زمان (عج) است. تا من زنده هستم به كسی نگو.

۳)هميشه اول تا يازدهم دی ماه مريض بود. خيلی عجيب بود. می گفت وقتی كه شيميايی شدم همين اوايل دی ماه بود و عجيب تر اينكه ۱۱ دی ماه هم روز تولد و هم روز شهادتش بود. در دی ماه ازدواج كرديم و دخترمان (زهرا) هم ۸ دی ماه بدنيا آمد.