من هر وقت از کسی ایراد میگیرم دقیقا همون بلا سر خودم میاد.. مثلا میگم فلانی چرا اینجوری رفتار میکنه و... بعد از چند مدت میبینم که خودمم دارم همون کارو انجام میدم 😢😢😢 این درس عبرتی شده که ایراد نگیرم و قضاوت نکنم به هیچ‌وجه
کاش یکی بود میشد عمیق درباره این موضوع باهاش گپ زد
اینکه چکار کردیم
چی گفتیم
از چی ترسیدیم
که الان اینجا وایسادیم
چرا بعضی وقتا میخوایم خودمونو برای روزگار لوس کنیم
اما روزگار جدی میگیره
چرا یه حرف لوس یه دختر دبیرستانی باید یه عمرشو تحت تاثیر قرار بده؟
میدونم این حرفا و تاپیک ها طرفدار نداره خیلی
اما میگم که اگر یه روزی گذر یه اهل دلی به این تاپیک افتاد
اگر دلش خواست راجع بهش گپ بزنیم
بدونه من مشتاقانه منتظرشم
من راستش خيلي بهش فكر كردم...
صادقانه خيلي از افكارم هم واقعي شده، اما جديدا به يه نتيجه اي رسيدم، كه اين موضوع قاعده و قانون نداره انگار، يني در نهايت بايد خدا بخواد تا بشه... نميدونم منظورمو چطور بگم. چون از نظرم خدا هرچيزي رو با قانون قرار داده، شايد قانونش اينه كه نهايتا خدا تاييدش كنه
البته گاهی به اون طرف ماجرا هم فکر میکنم
اینکه ما کلی حرف و فکر داریم در طول زمان که خب فراموش میشن
وقتی یکی از این هزارتا اتفاق می افته یادمون میاد که خودمون گفته بودیم
و همچنان اون 999 تا که گفتیم و نشده رو یادمون نمیاد
