مادرا یا کسایی ک از روانشناسی سردرمیارن لطفا راهنمایی کنید

دخترم دوسالو ۶ ماهشه..من از وقتی که این بچرو به دنیا اوردمش همه وقتمو براش گذاشتم وقتی برای خودم نداشتم البته وظیفه تمام مادرا همینه..توی خونه که باهاش هستم خیلی رابطم باهاش خوبه باهاش بازی میکنم محبت میکنم اما چشمش به کسی دگ میفته کلا منو فراموش میکنه جوری ک حاضره باهاشون بره اینور اونور..همه میگن بچت عین خیالشم نیست وقتی تو نباشی..این حرفا آزارم میده حس میکنم بچم بیمعرفته یا منو دوس نداره مخصوصا وقتی چشمش به فامیلای پدرش میفته به هیچ عنوان از من حرف شنوی نداره ولی کافیه اونا بهش بگن اینکارو نکن گوش میده خیلی منو ضایع میکنه..جوری ک حس میکنم واقعا زیاد بودم براشو زیادی شدم..نمیدونم چرا ولی حالم بده و حس خوبی به بچم ندارم اصلا.واقعا رفتارشو نمیفهمم..بچه های دگرو میبینم بلاخره توی جمع حواسشون به مادر هم هست یا گوش میدن به حرف مادر ولی این بچه از من فراریه میگه برو نیا پیش من.