شاید نظرم بیرحمانه به نظر بیاد،اما تقصیر خودته عزیزم.
چادر پاره سرت میکنی،درد میکشی،تن بچه ت لباس کهنه میکنی،بعد میشینی آه و ناله میکنی و از دیگران میپرسی:چه کنم،چه کنم.
مگه موقعی که زن این آقا شدی،یا وقتی ازش حامله شدی،یا وقتی برای اولین بار چادرت کهنه شد،یا وقتی اوایل ازدواج دیدی تو خونه خرج نمیکنه،از کسی مشورت خواستی؟ که حالا از دیگران میپرسی که بهت بگن چیکار کنی؟
اگر فقط برای آه و ناله و درد دل اومدی اینجا و بعد دوباره میخوای برگردی و چادر پاره ت رو سرت کنی که هیچی،اما اگه واقعا میخوای به خودت بیای،پیشنهادهای فرشته صورتی رو انجام بده. تو مادر یک بچه ای،قراره یک انسان درست،به حامعه تحویل بدی.نباید اینقدر منفعل باشی که تو زندگیت،خرابکاری بکنی،بعد منتظر باشی که بقیه بیان بهت راه حل بدن.