تن های هرزه را سنگسار میکنن
غآفل از آنکه شهر پر از فاحشه های مغزی است
فرخزاد
تو باشی باران باشد
یک کوچه بی انتها باشد
به دنیا می‌گویم خداحافظ
زندگی رسم خوشایندی است
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه عشق
زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود
جام می و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت اوضاع چنین باشد
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی ک دیگر نباشم
شاملو
باید مرد باشی تا بفهمی احساس یک زن فروشی نیست ..هدیه است شاملو
تو مرا یاد کنی يا نکنی
باورت گر بشود ، گر نشود
حرفی نيست
اما
نفسم می گیرد
در هوایی که نفس های تو نیست !
صدا كن مرا
صدا كن مرا.
صداي تو خوب است.
صداي تو سبزينه آن گياه عجيبي است
كه در انتهاي صميميت حزن مي‌رويد.
در ابعاد اين عصر خاموش
من از طعم تصنيف در متن ادراك يك كوچه تنهاترم.
بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است.
و تنهايي من شبيخون حجم تو را پيش‌بيني نمي‌كرد.
و خاصيت عشق اين است.
كسي نيست،
بيا زندگي را بدزديم، آن وقت
ميان دو ديدار قسمت كنيم.
بيا با هم از حالت سنگ چيزي بفهميم.
بيا زودتر چيزها را ببينيم.
ببين، عقربك‌هاي فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را به گردي بدل مي‌كنند.
بيا آب شو مثل يك واژه در سطر خاموشي‌ام.
بيا ذوب كن در كف دست من جرم نوراني عشق را.
مرا گرم كن
(و يك‌بار هم در بيابان كاشان هوا ابر شد
و باران تندي گرفت
و سردم شد، آن وقت در پشت يك سنگ،
اجاق شقايق مرا گرم كرد.)
در اين كوچه‌هايي كه تاريك هستند
من از حاصل ضرب ترديد و كبريت مي‌ترسم.
من از سطح سيماني قرن مي‌ترسم.
بيا تا نترسم من از شهرهايي كه خاك سياشان چراگاه جرثقيل است.
مرا باز كن مثل يك در به روي هبوط گلابي در اين عصر معراج پولاد.
مرا خواب كن زير يك شاخه دور از شب اصطكاك فلزات.
اگر كاشف معدن صبح آمد، صدا كن مرا.
و من، در طلوع گل ياسي از پشت انگشت‌هاي تو، بيدار خواهم شد.
و آن وقت
حكايت كن از بمب‌هايي كه من خواب بودم، و افتاد.
حكايت كن از گونه‌هايي كه من خواب بودم، و تر شد.
بگو چند مرغابي از روي دريا پريدند.
در آن گيروداري كه چرخ زره‌پوش از روي روياي كودك گذر داشت
قناري نخ زرد آواز خود را به پاي چه احساس آسايشي بست.
بگو در بنادر چه اجناس معصومي از راه وارد شد.
چه علمي به موسيقي مثبت بوي باروت پي برد.
چه ادراكي از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراويد.
همی گویم وگفته ام بارهابودکیش من مهردلدارها
پرستش به مستیست درکیش مهر
برونندزین جرگه هشیارها
علامه طباطبایی
بچه ها اسم شاعرشم زیرش بنویسید
همین شعری که تو امضام هست
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
شاید میبرند که قربانی ات کنند
فاضل نظری
عاشقشم
همه از من گریزانند
تو هم بگذر از این تنها😔😔
_________________________
غیر لیلا درد مجنون را نمیفهمد کسی
آنچه آمد بر سرم را یار میفهمد فقط...
از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است
من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد
شهريار
